Brrr, koud!

Het is toch eigenlijk ook te gek voor woorden; kom je naar Arizona om lekker in de zon te kunnen liggen, komt er een koufront over! Het is hier overdag nu slechts 20 graden en dat is toch echt wel koud hoor... En alsof al deze ellende nog niet genoeg is, moet ik ook nog een vlucht van drie uur volplannen naar een veld hier ver vandaan. Het plan was eerst om samen met mijn huisgenoot Freek naar Vegas te plannen, daar even te lunchen op de Strip en dan weer koers naar Falcon te zetten. Wegens technische redenen was dit echter niet toegestaan. Erg jammer natuurlijk, maar vooral vervelend, aangezien we dit pas rond 17.00LT hoorden. De volgende dag stonden we allebei op het rooster om rond een uurtje of 09:00 te vliegen. Na vele uren plannen en heel wat uur minder slaap later hebben we gelukkig toch nog alles op tijd af gekregen en hebben we toch nog een beetje samen kunnen vliegen. Beide routes gingen loodrecht naar boven, de bergen in. Op naar Flagstaff!
Flagstaff is een prachtig sneeuwoord. In de winter komen hier veel wintersporters naartoe om benen en andere ledematen te breken. Wíj gaan er gewoon even naar toe om te lunchen. Erg decadent, maar daarom ó zo leuk.


Flagstaff had iets voor ons in petto wat wij al een tijd niet meer gezien hadden; sneeuw. Het veld zelf ligt op ruim 7000 ft (2.1 km) en daar is het maar koud in vergelijking tot Falcon. Zo'n 2 graden om precies te zijn. Erg gaaf wel om zo hoog te vliegen, tussen de bergen door met enorme velden aan naaldbomen onder je. Toen mijn instructeur en ik aankwamen op Flagstaff stond de N-4188E al netjes geparkeerd. Onze N-4133K ging er mooi naast en we zijn bij Freek en meneer Pardieu aangeschoven voor een ouderwetse Amerikaanse hamburger. Na iedere hap voel ik me meer en meer misbruikt maar ja, authentiek voedsel moet nou eenmaal zo nu en dan gegeten worden.
De route terug ging uiteraard ook weer door de bergen en via Scottsdale weer terug naar Falcon. In totaal heb ik drie uur in de lucht gehangen en dat sloopt een mens toch best wel.
Resultaat van deze vlucht; een cross-country solo endorsement. In Jip-en-Janneke taal betekent dit eigenlijk gewoon dat ik vanaf nu ook solo meer dan 45NM weg mag van Falcon omdat mijn instructeur volledig vertrouwen in heeft dat ik dan ook weer met twee vleugels en een propeller terug kom. Natuurlijk laten wij er hier geen gras over groeien en wordt de eerste cross-country solo morgen al gevlogen! Deze vlucht zal ongeveer twee uur gaan duren en zal zich voornamelijk ten zuiden van Phoenix afspelen. Ik mag deze vlucht nog geen landingen maken op velden hier ver vandaan, dus ik gooi mijn kistje lekker vol met peut om twee uurtjes rond te boren boven de saaie, dorre velden ten zuiden van Phoenix.
Hoe gaat dat nou eigenlijk, dat plannen? Even een klein overzichtje van wat wij doen:
- Allereerst slaan wij de boeken er op na wat er allemaal van ons wordt verwacht tijdens de vlucht. Moeten we alleen navigeren, of moeten we ook airwork doen? Wil school dat we touch-and-go's maken, of alleen maar rond gaan vliegen? Al dit soort dingen zijn van belang om te weten voor we onze vlucht plannen.
- Daarna komen we bij ongeveer het belangrijkste van de hele vlucht; de kaart. Op onze kaarten kijken we waar we heen gaan en vooral hoe we daar moeten komen. Dit doen we door middel van 'dead reckoning'; we kiezen een punt op de kaart, zoals een kruising van grote wegen of powerlines, of een stadium of wat dan ook en vliegen zo van punt naar punt. Deze punten worden als een soort van kleuterpuzzel verbonden door lijntjes en voilá, onze route!
- Tenslotte komt het vervelende werk; het rekenen. We moeten onze koersen en hoogtes uit gaan rekenen. Deze worden in een flightlog gezet, die we mee nemen in het vliegtuig, zodat we ook tijdens de vlucht weten wat we moeten doen.
- Een paar uur voor de vlucht kunnen we de puntjes op de i zetten. Pas dan is namelijk de wind voor onze vlucht bekend en daar moeten we natuurlijk wel rekening mee houden. Nog meer rekenwerk dus. De windschijf, rekenmachine en het telraam worden tevoorschijn gehaald om onze exacte koers uit te rekenen net als de tijd die we er over doen. Al met al kost deze stap al snel zo'n 2-3 uur.
Voor een vlucht van 2 uur hebben we voorlopig nog minimaal 3-4 uur planning nodig. Het uitzoeken van punten kost vooral veel tijd omdat we rekening moeten houden met erg veel verschillende factoren; komen we niet te dicht in de buurt van andere vliegvelden, zijn er bergen onderweg, is er een airspace waar we niet door heen mogen? Allemaal dingen om rekening mee te houden. Plannen is meestal wel leuk, maar omdat er zoveel tijd in gaat zitten gaat het ook vaak al snel vervelen. Gelukkig wordt het hele proces met iedere vlucht iets makkelijker en gaat het allemaal dus net iets sneller. En dat betekent dus ook meer slaap. Zo heb ik vanacht slechts 4-5 uur geslapen zodat ik er weer op tijd uit kon voor mijn voorbereiding. Slopend, maar de beloning is het harde werk steeds meer dan waard...
Voor de komende week staan er veel solo's in de planning, allemaal cross-country. Ik zal Arizona dus mooi kunnen verkennen van boven. Ik houd jullie op de hoogte van mijn belevenissen!