A day in the life...

03:35. Een tijd die menig student regelmatig ziet als hij terug komt uit de kroeg om zijn laatste kroket uit de muur te trekken bij de FEBO, terugblikkend op een mooie avond. Hij besluit dat het een mooie tijd is om naar bed te gaan.
Het was voor mij het tijdstip waarop ik mij nog eens onrustig omdraaide en tegen mezelf zei dat ik toch echt nog even moest proberen die laatste 25 minuten slaap te pakken. Tevergeefs... Als een klein kind dat wakker wordt op zijn verjaardag lag ik met trappelende voetjes in bed. Vandaag vlieg ik mee met een vlucht naar Milaan om vervolgens diezelfde dag terug te keren naar Amsterdam. Meldingstijd op Schiphol: heel erg vroeg. Voor de trouwe lezers die nu terugbladeren naar mijn vorige blog; ik ga inderdaad naar Milaan. Op de vlucht naar Barcelona was geen ruimte meer in de cockpit, vandaar deze wijziging in bestemming.
Opstaan is vandaag niet echt moeilijk. Mijn vader, die had beloofd mij wel even op Schiphol af te zetten, heeft iets meer moeite en wek ik met een geurige kop koffie. We rijden weg van huis en ik zit stilletjes in mezelf na te denken wat er straks allemaal gaat gebeuren.
Als ik aankom op het Bemanningscentrum zitten mijn crewmaten, Alexander en Frank al te briefen met hun captains. Zij moeten een uur eerder vliegen dan ik en gaan dus straks weg. Ik pak zelf een kopje koffie en kijk eens goed om mij heen. Meteen valt de ontzettend relaxte sfeer op. Iedereen kan lachen met elkaar, neemt elkaar eens goed in de zeik en sommigen ontfermen zich over mij alsof ik een verlaten peuter op Plaza ben. Precies op tijd komt er een co binnen lopen die tegen zijn collega's vertelt dat hij straks naar Milaan moet. Hey, daar moet ik ook heen! Ik stel me voor en begin met hem de briefing door te lopen. Datgene waar wij in Amerika twee uur eerder voor moesten opstaan (weatherbriefing, mass & balance, performance enzovoort) krijgen ze hier keurig in een pakketje van Dispatch. Ik heb zowel medelijden als respect voor de man die dus nog eerder dan wij opmoest om dit allemaal voor ons te maken en niet eens mee mag. Even later komt ook de captain aangelopen. Hij vind het volgens mij wel gezellig dat ik mee ga en legt alles zeer uitgebreid en duidelijk uit. Na nog een laatste kop koffie en een betoog over de ergernissen van deze ochtend van ons alle drie besluiten we dat het tijd wordt om naar de kist te gaan. Vandaag een 737-300, een relatief klein toestel en ook al iets ouder. De cockpit lay-out is dus net even wat anders dan ik gewend ben, maar erg veel verschil zal er niet zijn. Ook wij moeten door de security-check en even later staan we tussen de winkels op Schiphol op zoek naar onze gate. Ik klets wat met de captain aan mijn linkerzijde en de co aan mijn rechter. Pas na een paar minuten valt het me op; de blikken die mensen ons toewerpen. Geinteresseerd, vriendelijk en ook een beetje nieuwsgierig. Pas als we bij onze gate aankomen, waar de passagiers al in de rij staan om te boarden en wij ons een weg door hen heen moeten wurmen, kan ik andere emoties op de gezichten van de mensen aflezen. Interesse heeft plaats gemaakt voor verwarring, vriendelijkheid voor argwaan. Van de nieuwsgierigheid is ook nog maar weinig over en deze heeft bij een enkeling volgens mij ruimte gemaakt voor een vleugje angst. ''Zo, die piloten worden ook steeds jonger!'', hoor ik een man achter mij zeggen. Geen paniek mensen, ik zal netjes met mijn handjes achter mijn rug blijven zitten.

Eenmaal aangekomen in de kist is het cabinepersoneel al bezig met de laatste voorbereidingen en zet de captain al snel de airco aan; ''Ik wil dat mensen in een comfortabel warm toestel aankomen en niet in hun handjes moeten blazen van de kou.'' Ik maak even kennis met de purser en stewardessen alvorens mijn plek in de cockpit in te nemen. De derde stoel is verstopt in een kastje achter de beide vliegers, precies in het midden. Ik klap hem uit, neem plaats en heb vanaf hier een prachtig uitzicht over de gehele cockpit. Als ik omhoog kijk zie ik de handen van de captain en co met een snelheid van het licht langs het overhead panel gaan. Ik heb wel gelezen wat er nu allemaal gedaan moet worden, maar in de tijd waarin ik het knopje van de lichten heb gevonden hebben zij de cockpit klaar voor vertrek. Even wachten op de laatste passagiers, het loadsheet en de klaring van de toren voordat we onze push-back aan kunnen vragen. Ondertussen schrijf ik ijverig de antwoorden van mijn meegekregen opdracht op. Ik hoop deze zo snel mogelijk af te kunnen maken zodat ik me daar tijdens de vlucht geen zorgen over hoef te maken.
Als de captain zijn klaring binnen krijgt over de radio hoor ik hem diep zuchten. ''Vertrekken vanaf de Polderbaan. En alsof dat nog niet erg genoeg is, is 18C ook nog eens in gebruik en moeten we minimaal een kwartier taxien...'' Schiphol is wel erg mooi zo in het donker. Ik probeer tevergeefs onze baan te vinden tussen alle lichtjes; het is echt nog wel eventjes rijden. Tijdens dit ritje kijk ik rustig rond en klets ik nog wat met de heren voorin, terwijl zij zich ondertussen voorbereiden op het drukste gedeelte van de operatie; de take-off.
Een kwartiertje later is het dan eindelijk zover; ''KLM, runway 18R, cleared for take-off.'' De lampjes gaan aan en de co draait het toestel de baan op; hij zal naar Milaan en terug vliegen. Voor ons ligt zo'n twee kilometer aan lampjes, een prachtig gezicht. De motoren spinnen rustig op en stabiliseren eventjes op 40% van hun maximale vermogen. Enkele seconden later worden de thrustlevers volledig naar voren geschoven en maakt het toestel mij duidelijk dat ik beter mijn rug tegen de leuning aan kan houden. De motoren brullen, de snelheidsmeter loopt op, de lampjes schieten steeds sneller voorbij. ''V1!'' De hand van de co gaat van de gashendels, naar de yoke; er is nu geen weg meer terug. ''Rotate!'' De co trekt rustig de yoke naar achteren en het 52 ton wegende toestel komt sierlijk en rustig omhoog. De hoogtemeter loopt op, de snelheidsmeter geeft waardes aan die de gemiddelde auto nooit zal halen en de captain en co voeren routineus hun handeling uit; aan geweldig schouwspel om te zien en te ervaren.
Al kort daarna heeft de autopiloot de controle over het toestel overgenomen, lopen de passagiers rustig rond en discussieren de captain en co of ze misschien iets gas bij moeten geven om over die wolk voor ons heen te komen. De purser komt ons verblijden met een bekertje jus en een heerlijk broodje en ik kom tot een duidelijke conclusie; ik heb het mooiste beroep van de wereld gekozen. Voor onze neus laat de zon voorzichtig zijn eerste stralen over de wolken heen kruipen en onder ons doemen de besneeuwde toppen van de Alpen op. Ik geniet met volle teugen van het uitzicht, de techniek om mij heen en de prachtige verhalen en ervaringen van de captain.
Het lijkt dan ook alsof er pas een paar minuten voorbij zijn gegaan als de captain de daling aanvraagt over de radio. In werkelijkheid hangen we al bijna een uur in de lucht en komt Milaan in rap tempo dichterbij. Tijdens onze approach vliegen we met een ruime bocht om Milaan heen en kunnen we het vliegveld (Milaan Linate) al zien liggen. De co neemt de controle over het vliegtuig weer over van de automatische piloot en vliegt met een grote glimlach op zijn gezicht het toestel rond door de vallei waar Milaan in ligt. De toren lijnt ons keurig op voor de baan en geeft ons toestemming om te landen. Het toestel komt zachtjes aan de grond en omdat Linate zo'n klein veldje is kunnen de passagiers na zo'n vijf minuten het toestel al verlaten. We hebben ongeveer een uurtje pauze tot de passagiers voor de terugvlucht ingeladen worden. ''Nou, wie heeft er zin in pannenkoeken?!'' vraagt de captain, die zich een weg baant naar de oven om wat pannenkoeken op te warmen. Samen met het cabinepersoneel genieten we even van onze rust en de captain nodigt mij uit om samen met hem de walk-around te doen; de visuele inspectie van het vliegtuig die voor iedere vlucht gedaan wordt. Als we na tien minuten weer binnenkomen meldt het Italiaanse grondpersoneel ons dat de passagiers klaar staan om te boarden. We lopen een beetje voor op schema, hetgeen we kunnen compenseren door iets langzamer en dus goedkoper te gaan vliegen. Na zo'n twintig minuten staan we al weer aan de baan en begint de terugvlucht naar Schiphol...

Al het bovenstaande is eigenlijk heel simpel samen te vatten; een fantastische ervaringen die mij overtuigt dat ik de juiste beroepskeuze heb gemaakt. Nu nog afwachten tot de tijd dat het weer beter gaat met de economie en ik zal snel in staat zijn om wekelijks een dergelijk verhaal te schrijven.

Maandag mag ik al het bovenstaande zelf gaan doen; dan beginnen onze sessies in de simulator. Een drukke tijd waarin hard gewerkt moet worden. Maar na zo'n vlucht ligt de motivatie weer hoog en ben ik er van overtuigd dat ik op 21 januari netjes afstudeer. Tot snel!