De CPL 5 check...

Het was 09:30 en ik stond al helemaal klaar voor mijn check. Zo rond 10:00 (we zouden om 10:30 take-off moeten gaan) kwam mijn examinator binnen. Hij vertelde me alvast dat meneer Haber stil stond op Chandler met zijn kist vanwege een comm failure. Laat dat nou toevallig ook mijn kist zijn...
Ach, dat regelen we straks wel. Eerst maar even het oral gedeelte. Beetje jammer dat ik hier gewoon even helemaal de weg kwijt was en veel dingen was vergeten. Zenuwen waren het probleem niet echt, ik wist het gewoon allemaal even niet meer. Meneer Van Ardenne (de examinator) vertelde me ook al dat ik daar toch echt even aan moest werken. Dat zal ik dan ook zeker doen...
Na een kleine update van de Mass & Balance konden we dan eindelijk weg. Het vliegen zelf ging echt lekker. De navigatieplanning bleek anders dan de werkelijkheid was en ik maakte de nodige veranderingen. De diversion ging ook goed, alle details pikte ik goed op en uiteindelijk kwam ik best netjes aan (alhoewel diversions normaal beter gaan). Ook de Practiced Forced Landing ging netjes, niks op aan te merken. Daarna wat airwork gedaan, waaronder een aantal heerlijke steepturns die exact op hoogte en best aardig op snelheid bleven. Hij liet me zelfs een 60 graden steepturn doen, ook al doen we die helemaal niet tijdens het CPL traject. Uiteindelijk wat Touch & Go's gemaakt op Chandler.
Na mijn laatste Touch & Go op Chandler sprak hij dan de legendarische woorden: ''Ok, ga maar terug naar Falcon. En geniet van dit stukje, het vliegen ging erg goed.'' Wat een fantastisch gevoel! Mijn landing op Falcon ging ook erg netjes, alleen iets te snel, te hard geremd, maar ook dat wel gecorrigeerd.

De Wing is dan eindelijk op zak hoor! De officiele ceremonie is nog niet geweest, die zal over een dag of twee komen als mijn laatste klasgenoten ook hun Wing hebben. En dan, eindelijk, op vrijdag ochtend, om 09:00 stappen Bas, Erik-Jan, Barry, Kornelis en ik, het vliegtuig in, om terug te gaan naar huis.

Zaterdag, om 06:25, sta ik weer op Schiphol.
Tot dan!!

IFR check gehaald!!

Ik zal maar gelijk to the point komen; de D29 check is binnen! Wat een geweldig gevoel! Deze check was ik toch geruime tijd best bang voor maar, afgezien van een paar foutjes, heb ik mijn check in 1x gehaald! Een hele last valt dan opeens van mijn schouders af...

Het vliegen gaat echter gewoon door, de eindstreep is in zich. Nu moeten er nog slechts 5 CPL beurtjes gevlogen worden, allemaal VFR. Het wordt weer een feest om lekker naar buiten te kijken, op zoek te gaan naar boompjes en struikjes die ons op onze weg helpen. En nog een ander klein feestje; alles is weer single pilot! Dat betekent dat het soms wel een beetje druk kan worden, maar ik vind single-pilot wel erg leuk.

Morgen alweer twee beurtjes, wat gaat het hard allemaal. Mijn ticket is ondertussen ook al verzet; volgende week zaterdag kunnen jullie mij op Schiphol verwachten om 06:25. Nog steeds blijft dit alles onder voorbehoud natuurlijk, maar zoals het er nu uitziet gaat dat wel lukken.

Tot volgende week!

Bizarre verhalen...

Zo af en toe maakt een piloot iets raars mee. Een UFO, een bliksemschicht die door het vliegtuig knalt, noem het maar op. Zo af en toe gebeurd ook op de grond iets geks. Zo ook vandaag. Een verslag...

Het was een uurtje of vier 's middags, mijn instructeur hadden een klaring gekregen om uit te taxien naar de run-up area; een open plek waar wij voor iedere vlucht onze motor testen. Zo ook nu, zoals iedere andere vlucht. We rijden onze kist er op, draaien onze neus in de goede richting en zoeken de juiste checklist voor dat moment. Op dat moment kijk ik naar links en zie ik een vrouw aan komen rennen, haar armen wild zwaaiend door de lucht, haar slipper nog ergens halverwege de run-up area (wat dus betekende dat ze met haar blote voetjes over het gloeiend hete asfalt aan het rennen was). Snel kijk ik om mij heen; zitten mijn beide vleugels nog waar ze horen? Zit mijn staart er nog aan. Ja, zo op het eerste gezicht lijkt alles in orde. En opeens loopt ze daar, ongeveer een halve meter van onze propellor langs, voor onze vleugel en begint tegen de deur aan te kloppen, de motor nog steeds draaiende. Mijn instructeur en ik zaten allebei met onze bek vol tanden maar hij besloot toch maar even de deur op te doen. Blijkbaar wou de vrouw graag mee voor een vluchtje. Uhm.... nee? Snel de deur weer dicht en de vrouw liep achter onze kist langs weg op zoek naar een volgend slachtoffer. Deze kwam ook, helaas. De Diamond die net aan kwam taxien had haar al in de gaten en zette gelukkig op tijd zijn motor uit. Ook daar kwam zij met de vraag of ze mee mocht rijden.
Ondertussen had Falcon Ground al een autotje opgeroepen om deze lichtelijke gestoorde vrouw op te pikken en mee te nemen. Het kostte even een minuutje voor mijn instructeur en ik door hadden wat er nou eigenlijk allemaal was gebeurd. En we wilden er al helemaal niet over nadenken als zij een stap te dichtbij was gekomen en haar hand, of een ander lichaamsdeel, in de prop had gestopt. Die was ze dan namelijk mooi kwijt geweest.
Uiteindelijk een uitermate succesvolle vlucht geweest. Onze namen zijn in ieder geval opgeschreven want er zou binnenkort een reporter langs komen om alles even in de krant te zettten.
Poeh poeh, wat een dag...

Navigation: Check!

Navigatie. Zeven vluchten lang op 3-4km hoogte rond vliegen. Over de bergen, door de wolken, langs de kust. Ja, met een Arrow kom je nog eens ergens... En ook dit hoofdstuk is bij deze afgesloten. Een mooi moment om eens even te kijken hoe dat nou werkt, dat navigeren.
Ik heb een tijdje geleden al de vergelijking getrokken met navigeren te voet of met de auto. Het eerste en misschien wel belangrijkste van de hele navigatie is de bestemming; Waar wil ik naar toe? Aangezien we IFR vliegen moeten we naar een veld dat instrument approaches heeft. We moeten er dus naar toe kunnen vliegen door middel van een radio baken. Dit is bijvoorbeeld een ILS, die door middel van een instrument ons precies vertelt of we naar links, rechts, boven of onder moeten tijdens onze nadering. Zo'n 200ft boven de baan kijken we naar buiten en dan ligt de baan inderdaad precies voor ons, en zitten wij precies goed op onze hoogte (er van uit gaande dat we de ILS goed hebben gevlogen). Hier in de Phoenix region zijn er niet heel veel van dat soort velden. Populaire keuzes zijn Tucson, Yuma, Blythe en Ryan. Vervolgens pak ik mijn kaart erbij en ga ik mijn route bepalen. Op deze kaart staan alle verschillende routes tussen radiobakens en daar kies ik de meest directe/makkelijke/beste/snelste route uit. Aan de hand van deze route kunnen we een navlog maken, wat we bij ons houden tijdens de vlucht en waarin we precies berekenen hoeveel brandstof we gebruiken en hoeveel tijd het allemaal gaat kosten. Niet ingewikkeld maar het kost helaas wel veel tijd omdat we ook rekening moeten houden met winden enzo. Ten slotte zoeken we alle informatie op over het veld waar we heen gaan en dan hebben we ongeveer alle voorbereiding wel gedaan.
Best wel wat werk, ook al lijkt het zo niet veel. Ga er maar van uit dat 50% van onze werkelijke vliegtijd, de dag ervoor aan voorbereiding wordt besteed. Dus, bij een vlucht van twee uur, zijn we minimaal een uur bezig met plannen en voorbereiden.
En dan kijk je op het rooster en zie je jezelf opeens voor vier vluchten back to back met je crewmaat staan (in totaal dus 8 uur vliegtijd samen). Kijk, dat biedt mogelijkheden. Bestemming: Carlsbad, onder de rook van San Diego. De heenweg bracht ons vanaf Falcon, naar Blythe (even tanken) door naar Carlsbad. We vliegen tijdens dit soort vluchten meestal op 10.000ft, waar het erg goed is, maar gelukkig niet erg turbulent. Op Blythe wisselden EJ en ik van plek en kon ik plaatsnemen in de linkerstoel om de vlucht voort te zetten naar Carlsbad. Onderweg door de wolken en door de regen gevlogen. Kijk, dan begrijp je waarom we leren om te vliegen op onze instrumenten. Je hebt namelijk geen idee waar je bent of wat je doet. En als je naar je gevoel gaat luisteren, is het vluchtje heel snel afgelopen helaas... Goed naar binnen kijken dus en op blijven letten of alles nog wel staat zoals ik het wil hebben. Gelukkig ging het allemaal erg goed en toen we eenmaal uit de wolken kwamen, lag San Diego in al zijn glorie voor ons. Met kust en al...
Wat is het toch eigenlijk mooi om zulke vluchten te vliegen. Je bent vier uur bezig, maar dan ben je ook ergens. Een andere staat, andere mensen en vooral; een heel ander klimaat. In San Diego (we zijn nog even de stad ingeweest om wat te eten), was het een zeer aangename 20 graden. Wat is dat heerlijk zeg! De wind door onze haren en de geur van de zee om ons heen. Puur genieten. Wel jammer dat we natuurlijk onze zwembroek niet bij ons hadden en we toch enigszins raar werden aangekeken toen we op het strand liepen, terwijl ieder ander in hun zwembroek danwel bikini stond.
Nadat EJ toch echt even met zijn grote teen de Pacific moest voelen zijn we even wat gaan eten en moesten we dan toch echt terug naar huis... Er was echter wel nog een klein probleem: onze vlucht was 's ochtends al verlaat en nu zouden we absoluut niet meer voor 5 uur op Blythe aankomen. Toch vervelend, aangezien wij wel brandstof nodig hadden, maar het 'tankstation' op Blythe slechts tot 5 uur open is. Maar, geen probleem, dan wordt er gewoon even snel een nieuwe planning gemaakt! Gelukkig waren EJ en ik erg bekend met de route Yuma-Falcon, dus hier waren we niet veel tijd aan kwijt. Ook het gedeelte Carlsbad-Yuma kostte ons niet veel tijd en voor we het wisten waren we helemaal klaar om weg te gaan. Onze departure procedure bracht ons nog een gedeelte boven de zee. ''Look, there's where we had lunch!'' Het landschap van en om San Diego is werkelijk prachtig. Heuvelig, divers, maar vooral groen. Een kleur die we een beetje vergeten zijn hier in het dorre Arizona.
EJ vloog van Carlsbad naar Yuma en ik vloog vanaf daar door naar Falcon. Deze laatste vlucht was ook meteen mijn module evaluatie die ik wederom gelukkig weer mooi heb afgesloten.
Toen ik na deze lange, maar wel erg leuke dag thuis kwam, pakte ik zoals gebruikelijk na iedere vlucht, mijn dikke blauwe stift om weer twee kruisjes te zetten op mijn schema. Hey, dat is grappig... Nog maar 11 vluchtjes! Dat betekent... bijna thuis!! Ja ja, het is nu echt aftellen. Nog 6 IFR vluchten en 5 CPL beurtjes en dan mag ook ik het vliegtuig terug naar Nederland pakken. Er zijn al een aantal mensen van mijn groep naar huis. Jongens, geniet er van! Ik zit hier nog een paar weekjes. Met mijn CPL stap ik nu over op de examentraining. Vier vluchten alleen maar oefenen voor het examen. D28 is de laatste module evaluatie, waarin mijn instructeur besluit of ik klaar ben voor mijn D29; de grote check.

Het aftellen is begonnen. Wat betreft een datum; daar wil ik nog heel eventjes niet aan denken. Volgende week zal ik wel mijn ticket moeten gaan verzetten. En als ik mijn IFR (dus mijn 29 check) heb gehaald, zal ik meer info geven over de datum dat ik thuis kom...

Tot snel!

Een korte zelfreflectie

Op het moment van schrijven ligt ik in bed, laptop op schoot en ben ik even aan het nadenken over de afgelopen tijd. Precies vier maanden geleden lag ik rond dit tijdstip namelijk ook in bed. Toen zonder laptop, maar met enige vormen van stress en spanning. Want vier maanden geleden zou ik morgen mijn eerste vlucht hebben. Een mooi moment vond ik zelf om eens even terug te kijken op de afgelopen tijd.
Ten eerste is er veel geleerd uiteraard. Vier maanden geleden had ik geen idee hoe ik een weatherbriefing moest maken, laat staan een vliegtuig besturen. Tegenwoordig schud ik de weatherbriefings binnen enkele minuten uit mijn mouw en word ik boos op mijzelf als ik 50ft van mijn hoogte af zit.
Vier maanden geleden had ik nauwelijks enkel idee hoe ik van het eind van de baan terug moest taxien naar Sabena. Nu vlieg ik van hier naar Tucson of Yuma; velden waar ik nog nooit geweest ben. En dat zonder enig moment naar buiten te kijken...
Vier maanden geleden kwam ik aan op Phoenix en was ik eigenlijk nog nooit ergens anders in Arizona geweest. Nu ben ik op tientallen velden geweest. Van grote internationale velden waar de Boeings en Airbussen mij om de oren vliegen en ik de instructie krijg om 'maximum forward speed' op te houden, tot de meest kleine 'remote' velden waar geen enkel teken van leven te vinden is met uitzondering van een twee stel muizen die vechten om de laatste kruimel van een twee maanden oude muesli reep.
Vier maanden geleden had ik nog moeite om aan Sabena Dispatch te melden dat we weggingen van de ramp. Nu praat ik tijdens een vlucht met 6-7 verschillende controllers die er af en toe een sport van lijken te maken om het ons zo moeilijk mogelijk te maken. Tsjah, je moet wat als je de hele dag binnen zit, kijkend naar een groen scherm met een paar bewegende stipjes...

Ja, er is absoluut veel geleerd. En het leren gaat alleen maar door. Maar, we komen hier niet naar de VS om alleen maar te vliegen natuurlijk. Er moet af en toe ook wat leuks gedaan worden.
Meerdere uitstapjes zijn al voorbij gekomen. Een weekendje Vegas, een dagje Six Flags of drie dagen Los Angeles, het kan allemaal. Er zijn al tientallen flms bezocht, veel te veel Abercrombie winkels bezocht (met een even veel te groot aantal aan dollars uitgegeven) en velen uren aan het zwembad doorgebracht. Tegenwoordig hebben wij hier een wekelijkse BBQ die nu al zo populair is dat de lokale Amerikanen ons komen vragen of wij nog tips voor ze hebben over hoe ze hun hamburger het beste kunnen maken. Ook waterparken, de Apache Trail en de Scottsdale Shooting Range zijn al de revue gepasseerd. En, last but not least, is Laura hier twee weken geweest wat ook ongeloofelijk gezellig is geweest.

Ja, er is absoluut al veel gedaan hier in Arizona. En er wordt vooral de laatste week alleen maar meer gedaan. Ik sta bijna dagelijks voor twee vluchtjes ingeroosterd. Dat schiet op! Ook vandaag heb ik een mooie vlucht kunnen vliegen op 8000ft naar Yuma (terug op 9000ft, ook leuk...) Op Yuma heb ik een PAR approach gemaakt, iets wat in Europa (gelukkig...) niet gaan tegenkomen. Tijdens een PAR approach praat de controller ons volledig naar beneden, tot zo'n 200ft boven de baan. Hij vertelt mij precies of ik naar links, naar rechts, naar boven, enzovoort moet. Ik vond het verschrikkelijk irritant, aangezien ik weet dat ik bepaalde radiobakens kan ontvangen die mij dit alles ook gewoon laten zien. Maar ja, het was mijn keuze om deze approach te vliegen. Tsjah, we moeten alles een keer gedaan hebben natuurlijk.
Morgen sta ik er weer voor twee vluchten op, allebei 's avonds. Op dit moment weet ik nog niet zeker of ik kan vliegen omdat het vliegtuig waar ik op sta ingeroosterd op dit moment stil staat op (toevallig ook) Yuma omdat de lampjes van het landingsgestel het niet goed doen, waardoor wij nooit zeker kunnen weten of het wel of niet naar beneden staat. Dus, het is nog maar even afwachten. Maar, vandaag is dus vluchtje D19 gevlogen. Aangezien het CPL traject niet uit de eerder verwachtte zes beurtjes, maar slechts vijf beurtjes zal bestaan hoef ik nog maar 15 beurtjes. Wauw! Ik ga nog steeds geen datum geven waarop ik terug ben, maar reken zelf maar uit... Ik moet wel nog steeds mijn IFR check halen, iets waar ik erg tegenop kijk (en ik ben absoluut niet de enige gelukkig). Ik heb gelukkig nog een paar vluchtjes om hard te oefenen.

Tijd om te slapen. Ik wens jullie allemaal een fijne dag toe en ik kan eindelijk met enige waarde ''Tot snel!'' zeggen.



Tot snel!

P.S. Is het jullie al opgevallen dat ik een kleine mijlpaal ben gepasseerd? Ik heb al ruim 100 vlieguren er op zitten! Dat er nog maar velen mogen volgen...

Approaches; check!

Het is weer zover; het volgende hoofdstuk in het IFR traject wordt aangebroken! Vandaag heb ik twee vluchtjes gedaan met mijn instructeur die op zich best aardig gingen. Procedures zijn wel duidelijk mijn zwakke punt en daar moeten we dan ook nog wel een beetje aan werken, maar dat komt absoluut goed. Gelukkig is het vlieg-technisch niks mis en gaat dat altijd erg lekker. Het tweede vluchtje van vandaag was mijn module evaluatie voor approaches die ik heb gehaald. En dus wordt er vanaf morgen genavigeerd...
Ik heb een tijdje na zitten denken over hoe ik goed het verschil uit kan leggen tussen VFR en IFR navigatie totdat ik vanmiddag, tijdens een Skype gesprek met mijn ouders opeens een best aardige vergelijking had gevonden vond ik zelf.
Met VFR navigeren gingen we van punt naar punt, op zicht. Stel je eens voor dat je van punt A naar B gaat, lopend. Je kan in principe rechtdoor overal heen. Maar, als je in een rechte lijn loopt naar punt B, verdwaal je, want je kan nooit zolang keurig netjes rechtdoor lopen. Dus kies je onderweg een paar punten die je duidelijk kan herkennen waarvandaan je een nieuwe koers kan lopen om bij het volgende punt uit te komen. Zo volgen er meerdere punten, zoals dorpen, spoorwegovergangen enzovoort op je route, totdat je bij punt B uit komt.
IFR navigeren zit net even wat anders in elkaar. Nu ga je opeens met de auto van punt A naar B. Het voordeel is dan dat er vaste routes voor je klaarliggen die je kan uitkiezen en waar je de meeste directe, danwel snelste route uitkiest. Nadeel is wel dat je via snelwegen moet en er dus geen plek is voor eigen routes. Je rijdt je straat uit en komt via een aantal kleine wegen op de snelweg. Vanaf de snelweg neem je de afslag en moet je weer een aantal kleine straatjes volgen om bij punt B te komen.
IFR navigatie gaat ongeveer zo. Er zijn vaste procedures om te vertrekken bij Falcon en op onze 'snelweg' te komen. Deze snelweg brengt ons naar een knooppunt met andere snelwegen zodat we nu eventueel een andere snelweg kunnen kiezen om bij ons punt te komen. Dit is uiteraard allemaal van tevoren al besloten. Als we bij punt B komen zijn ook daar weer vaste procedures om daadwerkelijk onze wieltjes aan de grond te krijgen.
Uiteraard zijn er nog veel meer verschillen, maar dit is wel een beetje de essentie. Navigatie zal 6 vluchten in beslag nemen, waarvan morgen dus de eerste die meteen 's nachts gevlogen moet worden! De vlucht zal ons naar Tucson International brengen, een relatief groot veld waar ook grote passagiersvliegtuigen komen. Daar hang ik dan met mijn Arrowtje tussen... Het gaat absoluut weer een feest worden.
Binnenkort een verslag!

Lampjes... heeeel veel lampjes!

Ja, dat is wat je ziet als je 's nachts vliegt; heel veel lampjes. Gisterenavond heb ik mijn nachtsolo gevlogen. Wat een ervaring is dat zeg, heerlijk! Wederom kwam daar weer een klein besefmomentje, toen ik in mijn eentje circuitjes aan het vliegen was; ''Daar zit ik dan, in mijn eentje in een kist van een paar ton. Ben hier heerlijk rustig aan het vliegen terwijl alle mensen onder mij heerlijk aan het slapen zijn, of zich irriteren aan mijn motor. En een geweldig uitzicht hier...'' Ja, het blijft af en toe een bizar gevoel...

Voor wij 's nachts solo mogen vliegen, vliegen we eerst twee uur met instructeur. We gingen rond 20:00 LT take-off en een beetje door de omgeving te vliegen. Onderweg hebben we een aantal emergency procedures gedaan, zoals een manual gear extension. Het landingsgestel gaat naar beneden door middel van een pomp. Als die pomp om wat voor reden uitvalt moeten we dus een andere manier bedenken om het naar beneden te krijgen. Gelukkig bestaat er nog zoiets als zwaartekracht. Het landingsgestel wordt namelijk door een bepaalde druk omhoog gehouden en als we die druk wegnemen, valt het landingsgestel vanzelf naar beneden. Verder hebben we vooral veel stop-and-go's gemaakt. Een stop-and-go is een soort van combinatie van een touch-and-go en een full stop taxi back. Je stopt namelijk wel op de baan, maar daarna gaan we meteen weer take-off. Dit hebben we dan ook op Gateway gedaan, die hebben banen van 11.000 ft en dat is ruim genoeg voor ons lieve vliegtuigje om te landen en take-off te gaan. Van Gateway naar Falcon zelfs nog wat vuurwerk gezien boven Phoenix. Daarna mijn instructeur afgezet op Falcon om zelf het luchtruim te kiezen! Het voelt wel weer even raar om solo te gaan. Ten eerste omdat het in een andere kist is die net even wat meer werk van de piloot nodig heeft, ten tweede omdat het... tsjah, donker is. Het gekste van alles is misschien nog wel op zoek gaan naar het veld. Ik bleef welliswaar in het circuit, maar tijdens mijn eerste vlucht moest ik op zoek naar drie verschillende velden. Het gekke is dat zoeken naar de lampjes niet echt zin heeft, het is meestal makkelijker om te zoeken naar de donkere plekken tussen alle lampjes. In die donkere vlek is dan een lange rechte rij met lichtjes en dat is de baan. In totaal heb ik vijf full stop taxi-backs gemaakt en dus in totaal een uur gevlogen. Dit was dan toch echt mijn allerlaatste solo tijdens deze opleiding. En als het dat niet is, gaat er waarschijnlijk ergens iets fout...

Op dit moment hoef ik nog maar 21 vluchtjes. Nog maar een paar weken en dan ben ik weer thuis... Tot snel!

Geen nieuws is goed nieuws, toch...?

Absoluut! Ik heb welliswaar al een tijdje niks meer van mij laten horen, maar dat betekent niet dat het minder goed gaat.
Allereerst het belangrijkste; het vliegen zelf. Op dit moment ben ik druk bezig met approaches leren vliegen. Dit is hard werken en de werkdruk gaat exponentieel omhoog tijdens de approach. Maar, dat maakt de uitdaging alleen maar groter. Nog leuker is dat ik morgen toch weer (en nu echt voor de allerlaatste keer tijdens mijn opleiding) solo mag! Dit keer een night-solo die ik rond 23:00 pas ga vliegen. In mijn eentje vlieg ik dan rond Falcon Field heen om in totaal 5 full-stop taxi backs te maken. Een geweldige ervaring lijkt me waar ik ook enorm naar uitkijk. Op dit moment (solo zit hier dus nog niet bij in) moet ik nog 25 vluchtjes hier in de VS. Het schiet absoluut op!
Wat doen wij verder hier nog allemaal? We gaan eigenlijk wel regelmatig naar de film en afgelopen weekend ben ik samen met mijn huisgenoot Bas naar een waterpark geweest hier in de buurt. Het was niet heel erg spectaculair, maar gelukkig is er nog eentje ongeveer een half uurtje rijden hiervandaan, waar we absoluut nog een keer gaan kijken met een grotere groep. Zoals jullie ondertussen misschien wel weten moeten Amerikanen alles net even iets gekker hebben dan de rest van de wereld en zo ook nu weer. In dit andere waterpark kennen ze namelijk het fenomeen Dive 'n movies. Oftewel; je ligt met een tube in een golfslagbad te genieten van een filmpje. Wat een uitvinding! Het park gaat pas ergens in juni open, dus ik moet nog even kijken of ik dit alles nog mee kan maken, Zou toch wel weer een mooie ervaring zijn...

Mijn laatste bericht gaf aan dat ik een weekendje naar LA zou gaan. Ondertussen staan de foto's (eindelijk...) online. Het was een erg gezellig weekend. Samen met Joost en Alex ben ik daar heen gereden om daar 's avonds te gaan stappen met een aantal vrienden van Alex die hij een paar weken eerder in LA had ontmoet. We hebben een erg mooie avond gehad in The Avalon in LA. Dan kan ik tenminste ook zeggen dat ik in LA ben wezen stappen. De dag daarna (zondag) hebben we een beetje rond het strand gehangen en hebben we cocktails gedronken op de pier. 's Avonds hadden we met vier klasgenoten afgesproken die net uit San Diego kwamen. Met hen zijn we lekker uit eten geweest en hebben we een kleine afterparty gehad op onze hotelkamer. Op maandag zijn we naar huis gegaan, nadat we nog even in downtown Santa Monica een beetje zijn wezen shoppen. Ja, blijkbaar kunnen ook mannen dat...

Al met al heb ik hier nog steeds een mooie tijd, alhoewel het verlangen naar huis wel met de dag groeit. Amerikanen zijn dom, veel te zakelijk en ongeïnteresseerd. Ze doen wel alsof, maar eigenlijk boeit het ze allemaal niks, tenzij je iets doet waar zij geld aan kunnen verdienen. Ook het eten en vooral de hitte doen mij regelmatig naar Nederland smachten. Dagelijks met 40 graden topprestaties geven is geen pretje en de liter water die achterin meegaat is er ook binnen no-time doorheen. Maar, zoals ik al eerder zei; ik hoef nog maar 25 vluchtjes. Ik heb al vaker de vraag gekregen wanneer ik naar huis kom. Hier ga ik nog geen antwoord op geven, omdat dat allemaal nog verschrikkelijk onzeker is. Als ik bij mijn CPL's zit (de laatste 6 vluchten) kan ik wel een beetje een schatting doen, maar op dit moment heeft het nog absoluut geen zin. Voor mijzelf hou ik 6-8 weken aan, dan kan het alleen maar meevallen...

Binnenkort weer een verslag over mijn nachtsolo...

Groetjes!