Een korte zelfreflectie

Op het moment van schrijven ligt ik in bed, laptop op schoot en ben ik even aan het nadenken over de afgelopen tijd. Precies vier maanden geleden lag ik rond dit tijdstip namelijk ook in bed. Toen zonder laptop, maar met enige vormen van stress en spanning. Want vier maanden geleden zou ik morgen mijn eerste vlucht hebben. Een mooi moment vond ik zelf om eens even terug te kijken op de afgelopen tijd.
Ten eerste is er veel geleerd uiteraard. Vier maanden geleden had ik geen idee hoe ik een weatherbriefing moest maken, laat staan een vliegtuig besturen. Tegenwoordig schud ik de weatherbriefings binnen enkele minuten uit mijn mouw en word ik boos op mijzelf als ik 50ft van mijn hoogte af zit.
Vier maanden geleden had ik nauwelijks enkel idee hoe ik van het eind van de baan terug moest taxien naar Sabena. Nu vlieg ik van hier naar Tucson of Yuma; velden waar ik nog nooit geweest ben. En dat zonder enig moment naar buiten te kijken...
Vier maanden geleden kwam ik aan op Phoenix en was ik eigenlijk nog nooit ergens anders in Arizona geweest. Nu ben ik op tientallen velden geweest. Van grote internationale velden waar de Boeings en Airbussen mij om de oren vliegen en ik de instructie krijg om 'maximum forward speed' op te houden, tot de meest kleine 'remote' velden waar geen enkel teken van leven te vinden is met uitzondering van een twee stel muizen die vechten om de laatste kruimel van een twee maanden oude muesli reep.
Vier maanden geleden had ik nog moeite om aan Sabena Dispatch te melden dat we weggingen van de ramp. Nu praat ik tijdens een vlucht met 6-7 verschillende controllers die er af en toe een sport van lijken te maken om het ons zo moeilijk mogelijk te maken. Tsjah, je moet wat als je de hele dag binnen zit, kijkend naar een groen scherm met een paar bewegende stipjes...

Ja, er is absoluut veel geleerd. En het leren gaat alleen maar door. Maar, we komen hier niet naar de VS om alleen maar te vliegen natuurlijk. Er moet af en toe ook wat leuks gedaan worden.
Meerdere uitstapjes zijn al voorbij gekomen. Een weekendje Vegas, een dagje Six Flags of drie dagen Los Angeles, het kan allemaal. Er zijn al tientallen flms bezocht, veel te veel Abercrombie winkels bezocht (met een even veel te groot aantal aan dollars uitgegeven) en velen uren aan het zwembad doorgebracht. Tegenwoordig hebben wij hier een wekelijkse BBQ die nu al zo populair is dat de lokale Amerikanen ons komen vragen of wij nog tips voor ze hebben over hoe ze hun hamburger het beste kunnen maken. Ook waterparken, de Apache Trail en de Scottsdale Shooting Range zijn al de revue gepasseerd. En, last but not least, is Laura hier twee weken geweest wat ook ongeloofelijk gezellig is geweest.

Ja, er is absoluut al veel gedaan hier in Arizona. En er wordt vooral de laatste week alleen maar meer gedaan. Ik sta bijna dagelijks voor twee vluchtjes ingeroosterd. Dat schiet op! Ook vandaag heb ik een mooie vlucht kunnen vliegen op 8000ft naar Yuma (terug op 9000ft, ook leuk...) Op Yuma heb ik een PAR approach gemaakt, iets wat in Europa (gelukkig...) niet gaan tegenkomen. Tijdens een PAR approach praat de controller ons volledig naar beneden, tot zo'n 200ft boven de baan. Hij vertelt mij precies of ik naar links, naar rechts, naar boven, enzovoort moet. Ik vond het verschrikkelijk irritant, aangezien ik weet dat ik bepaalde radiobakens kan ontvangen die mij dit alles ook gewoon laten zien. Maar ja, het was mijn keuze om deze approach te vliegen. Tsjah, we moeten alles een keer gedaan hebben natuurlijk.
Morgen sta ik er weer voor twee vluchten op, allebei 's avonds. Op dit moment weet ik nog niet zeker of ik kan vliegen omdat het vliegtuig waar ik op sta ingeroosterd op dit moment stil staat op (toevallig ook) Yuma omdat de lampjes van het landingsgestel het niet goed doen, waardoor wij nooit zeker kunnen weten of het wel of niet naar beneden staat. Dus, het is nog maar even afwachten. Maar, vandaag is dus vluchtje D19 gevlogen. Aangezien het CPL traject niet uit de eerder verwachtte zes beurtjes, maar slechts vijf beurtjes zal bestaan hoef ik nog maar 15 beurtjes. Wauw! Ik ga nog steeds geen datum geven waarop ik terug ben, maar reken zelf maar uit... Ik moet wel nog steeds mijn IFR check halen, iets waar ik erg tegenop kijk (en ik ben absoluut niet de enige gelukkig). Ik heb gelukkig nog een paar vluchtjes om hard te oefenen.

Tijd om te slapen. Ik wens jullie allemaal een fijne dag toe en ik kan eindelijk met enige waarde ''Tot snel!'' zeggen.



Tot snel!

P.S. Is het jullie al opgevallen dat ik een kleine mijlpaal ben gepasseerd? Ik heb al ruim 100 vlieguren er op zitten! Dat er nog maar velen mogen volgen...