Weer een week er op zitten. De tijd gaat hier echt hard. We zitten hier ondertussen al weer drie weken en ik heb het niet eens door. Op zich is dat ook wel prettig, want ik moet nog ongeveer vier maanden dus voorlopig zit ik hier nog even.
Deze week helaas weinig gevlogen. Té weinig gevlogen eigenlijk. Oorzaak was het feit dat onze instructeur een paar keer verkeerd was ingepland waardoor wij dachten dat hij met iemand anders moest vliegen, maar dat dus niet gebeurde. Hij dacht op zijn beurt weer dat wij voor die drie extra vrije dagen wel even een andere instructeur zouden krijgen, wat ook niet ging gebeuren. Klassiek voorbeeld van een mooi staaltje miscommunicatie dus. Jammer, maar we hebben er in ieder geval van geleerd dat we de beste man gewoon moeten bellen als we twijfelen aan zijn rooster.
Maar, als wij vijf dagen vrij hebben, zitten we natuurlijk niet stil. First up: Scottsdale Gunclub. Als ik het mij goed herinner, heb ik al eens vermeld dat Amerikanen een beetje gek zijn. De Scottsdale Gunclub is het ultieme bewijs. Bij binnenkomst hangen de meest verschrikkelijke wapens aan de muur, te koop voor iedereen. Uit interesse spreken wij één van de verkopers aan, waar wij wat vragen aan stellen. ''Sir, how long will it take for someone to buy a gun?'' ''Well, if you're clean 5 minutes, if you have a record, about 3 days'' Daar stonden wij dan toch weer een beetje van te kijken. We besloten maar eens zelf te gaan kijken wat die Amerikanen dan toch zo geweldig vinden aan wapens. Tijd om zelf te gaan schieten... We kozen een handwapen uit, krijgen een bril en gehoorbeschermers en kopen er 150 kogels bij. We worden de baan op gestuurd met de mededeling ''Have fun!'' terwijl wij eigenlijk geen idee hebben wat we moeten doen. Met al onze spullen lopen we naar het aan ons toegewezen hokje en kijken daar een beetje verdwaasd naar het wapen en de mensen om ons heen die met het grootste plezier een tekening van een mannetje doorzeven met kogels.
Gelukkig is onze redding nabij; Ted. Ted is een gezellige (dikke) Amerikaan die wel van wapens houdt. Hij spaart Uzi's en schieten is zijn grootste passie. Na de vraag ''Sir, can you help us loading our weapon'', moesten wij hem dan ook even de tijd gunnen om zichzelf bij een te rapen na zijn lachbui. Dat er nog mensen op deze aardbol rondlopen die niet weten hoe je een wapen moet laden is toch echt wel een absurde gedachte voor hem...
Na wat uitleg kunnen we dan eindelijk zelf schieten. Het is best leuk, gaat best goed, maar begint op een gegeven moment toch een beetje te vervelen. Nadat alle 150 kogels het weerloze bord karton zijn doorgegaan lopen we terug naar de balie voor iets groters. Even later komen we terug, gelukkig met een 'instructeur' aan onze zijde, met een M4. Een volautmatisch geweer dat zonder moeite 25 kogels binnen luttele seconden uitspuwt. ''Really, there's no need to be afraid of this weapon! Unless you're on the other side of the nozzle...''
Schieten met een M4 is heftig, leuk en erg duur. Één magazijn is $15,00 en die is binnen drie seconden leeg als je niet oppast. Na wat schieten met dit geweer, lopen we naar buiten, enigszins verdwaasd door alle apparatuur binnen. En misschien ook wel door de jongen met zijn zojuist aangeschafte shotgun die achter ons loopt...
Op donderdag: nog een dag vrij! Het zonnetje schijnt, het is mooi weer en ons paardje onder de carport beneden staat de trappelen om uitgelaten te worden. Gelukkig hebben wij wel iets wat haar honger voor asfalt kan stillen... The Apache Trail. De Apache Trail is een route van ongeveer 250 mile door de bush-bush. Zeer decadent rijden EJ en ik met onze auto en onze twee huisgenoten met hun auto. Dit vinden wij ook wel een prettige gedachte, aangezien onze auto soms nogal wat probleempjes heeft en, nog belangrijker, uitermate veel dorst krijgt van het warme weer. Dus dat betekend; auto volgooien, jerrycan achterin en een traytje water ernaast. Het dak gaat open en we gaan op weg!
De Apache Trail is een oude goedzoekers route. Vroeger werd er in deze omgeving veel goud gedolven. Tegenwoordig gaat er nog een mythe dat op een bepaalde dag een zonnenstraal de locatie van de 'Lost Dutchman Mine' zal aangeven. De naam van deze mijn is weer een verhaal opzich en een typisch voorbeeld van de slechte wereldkennis van de Amerikanen. De naam 'Dutchman' is gegeven omdat één of andere belangrijke goudzoeker een erg slecht accent had waardoor de Amerikanen hadden besloten dat het wel een Nederlander moest zijn. Nadat wij wat hadden rondgevragen en de geschiedenisboeken er op hadden nageslagen bleek het een Duister te zijn. Maar ja, Duitsers, Nederlanders... Het zijn toch allemaal Europeanen, dus wat maakt het uit?
Ondanks dit is de Apache Trail geweldig om te rijden. Fantastisch uitzicht overal en een erg mooie omgeving. Uiteindelijk krijgen we er een erg stoffige auto voor terug (er ligt 22 mile aan dirtroad in de Trail) en als klap op de vuurpijl een uitzicht op een enorme dam die Roosevelt Lake op zijn plek moet houden. Voor iedereen in die ooit nog in deze omgeving komt, is de Apache Trail zeker een aanrader!
Uiteindelijk moet er natuurlijk ook nog gewoon gevlogen worden. Vrijdag en zaterdag hebben EJ en ik allebei weer een vluchtje kunnen maken. Vooral op vrijdag ging het helaas niet echt lekker omdat we vijf dagen stil hadden gestaan. Zaterdag ging het gelukkig al een stuk beter en vanaf morgen kunnen we er weer vol tegenaan. Morgen vliegen we beurtje D08, wat betekend dat we aankomende zaterdag beurtje D/S12 zouden kunnen doen, als alles goed gaat. In andere woorden, op zaterdag zouden we onze eerste solo kunnen maken! Er moet wel nog even hard geleerd en goed gevlogen worden, maar we gaan ons best doen. Ik houd jullie op de hoogte...
maandag 23 februari 2009
dinsdag 17 februari 2009
Eindelijk weekend...
Allereerst wil ik even ieder misverstand voorkomen; vliegen is prachtig en helemaal geweldig. Maar, vliegen is ook hard werken. Erg hard werken. En als je dan iedere dag rond 04:00 je bed uit moet zodat je om 07:15 in de lucht kan hangen verlang je op zaterdag wel naar je 'weekend' (wij vliegen dinsdan t/m zaterdag, het weekend van EJ en mij is dus op zondag en maandag). We hebben dan ook maar even erg rustig aan gedaan in ons weekend.
Zaterdag waren we van plan om naar de shooting range te gaan. Daar zijn we dan ook geweest, maar het was zo ongeloofelijk druk dat we besloten hebben om op een ander moment terug te komen. Wel hebben we even onze ogen uitgekeken. Bijvoorbeeld vanwege de verschrikkelijke wapens die je hier als 18 jarige binnen vijf minuten kan kopen. En dat is niet eens overdreven. Dat geldt welliswaar alleen voor de mensen die geen strafblad hebben. Mensen die dat wel hebben, moeten er zowaar vier dagen over doen om een enorm geweer in hun auto te mogen laden...
Ook hebben we even met een verkoper staan praten. Hij nam ons mee naar een achterkamertje waar we twee pronkstukken konden bekijken. Voor ons stond een apparaat met een aparte batterij erbij en een magazijn waar je een hondenhok voor Beethoven van kon maken. Dit ding schoot zo'n 1000 kogels per minuut. De verkoper vertelde ons vrolijk dat de auto van Obama zo'n apparaat in een 'crowsnest' heeft staan. Als de boel fout gaat, gaat het dak open, komt dit wapen omhoog en naar buiten en legt even een rondje om de auto heen. Niks en niemand wordt gespaard...
Daarna kwam het favoriete geweer van de verkoper zelf. Een volautomatische granaatwerper. Een letterlijke quote van deze lichtgestoorde man: ''I shot this thing in the Army. I shot it at houses, it's a lot of fun. You should've seen the people run!'' En dat werkt dan in een wapenwinkel...
Aangezien de Gun Club erg dichtbevolkt was, zijn we doorgereden naar de Fashion Square in Scottsdale. Dit is blijkbaar een erg bekende shoppingmall. Veel mensen die hier rond lopen hebben een erg grote behoefte om gezien te worden. Hilarisch om te zien, omdat de meesten gewoon echt veel te dik zijn. Vies. Een ander woord heb ik er helaas niet voor. We hebben even een paar uurtjes hier rond gelopen, nog het een en ander gekocht, al hoewel we onze grote aankopen bewaren voor de grote outlet stores in de omgeving.
Vandaag (maandag) hebben we het grootste gedeelte van onze dag thuis doorgebracht. Beetje geleerd, gesport, in de hottub gelegen enzovoort. Heerlijk relaxed dagje. Helaas ziet het er voorlopig naar uit de lengte van ons weekend verdubbeld wordt. Morgen staan we niet eens op het rooster omdat onze instructeur met een andere student naar Las Vegas gaat. En woensdag komt Obama naar Phoenix en mag er het grootste deel van de dag niet gevlogen worden. Erg balen, want twee dagen weekend is lekker, maar uiteindelijk ook meer dan genoeg. Uiteindelijk zijn we hier om te vliegen, niet om vakantie te vieren. Dat kunnen we immers altijd nog. Maar ach, aan de andere kant, we zullen dit nog wel vaker mee gaan maken, dus we kunnen er maar beter alvast aan wennen...
Zaterdag waren we van plan om naar de shooting range te gaan. Daar zijn we dan ook geweest, maar het was zo ongeloofelijk druk dat we besloten hebben om op een ander moment terug te komen. Wel hebben we even onze ogen uitgekeken. Bijvoorbeeld vanwege de verschrikkelijke wapens die je hier als 18 jarige binnen vijf minuten kan kopen. En dat is niet eens overdreven. Dat geldt welliswaar alleen voor de mensen die geen strafblad hebben. Mensen die dat wel hebben, moeten er zowaar vier dagen over doen om een enorm geweer in hun auto te mogen laden...
Ook hebben we even met een verkoper staan praten. Hij nam ons mee naar een achterkamertje waar we twee pronkstukken konden bekijken. Voor ons stond een apparaat met een aparte batterij erbij en een magazijn waar je een hondenhok voor Beethoven van kon maken. Dit ding schoot zo'n 1000 kogels per minuut. De verkoper vertelde ons vrolijk dat de auto van Obama zo'n apparaat in een 'crowsnest' heeft staan. Als de boel fout gaat, gaat het dak open, komt dit wapen omhoog en naar buiten en legt even een rondje om de auto heen. Niks en niemand wordt gespaard...
Daarna kwam het favoriete geweer van de verkoper zelf. Een volautomatische granaatwerper. Een letterlijke quote van deze lichtgestoorde man: ''I shot this thing in the Army. I shot it at houses, it's a lot of fun. You should've seen the people run!'' En dat werkt dan in een wapenwinkel...
Aangezien de Gun Club erg dichtbevolkt was, zijn we doorgereden naar de Fashion Square in Scottsdale. Dit is blijkbaar een erg bekende shoppingmall. Veel mensen die hier rond lopen hebben een erg grote behoefte om gezien te worden. Hilarisch om te zien, omdat de meesten gewoon echt veel te dik zijn. Vies. Een ander woord heb ik er helaas niet voor. We hebben even een paar uurtjes hier rond gelopen, nog het een en ander gekocht, al hoewel we onze grote aankopen bewaren voor de grote outlet stores in de omgeving.
Vandaag (maandag) hebben we het grootste gedeelte van onze dag thuis doorgebracht. Beetje geleerd, gesport, in de hottub gelegen enzovoort. Heerlijk relaxed dagje. Helaas ziet het er voorlopig naar uit de lengte van ons weekend verdubbeld wordt. Morgen staan we niet eens op het rooster omdat onze instructeur met een andere student naar Las Vegas gaat. En woensdag komt Obama naar Phoenix en mag er het grootste deel van de dag niet gevlogen worden. Erg balen, want twee dagen weekend is lekker, maar uiteindelijk ook meer dan genoeg. Uiteindelijk zijn we hier om te vliegen, niet om vakantie te vieren. Dat kunnen we immers altijd nog. Maar ach, aan de andere kant, we zullen dit nog wel vaker mee gaan maken, dus we kunnen er maar beter alvast aan wennen...
donderdag 12 februari 2009
Just another day at the office...
Even een lange lap tekst. Dit is eigenlijk een verhaal dat ik naar mijn ouders heb gestuurd over een 'regular day at the office' maar het leek me eigenlijk best leuk om het met iedereen te delen. Dus, als je tijd en zin hebt, kan je hier beginnen met lezen hoe mijn werkdag er hier uitziet!
Om 03:00 gaat de wekker. Met veel pijn en moeite rollen Erik-Jan en ik ons bed uit. Ik rol door naar de huiskamer, trek me op aan het bureau en kruip achter mijn laptop, terwijl EJ zijn weg vervolgd naar de douche om wakker te worden. Terwijl hij dat doet, start ik Duats op, onze belangrijke hulp in de Meteo briefing. Hier staat enorm veel info in, die ik aan sommigen in Nederland nog wel een keer laat zien, maar waar ik zeker nog een uurtje of drie mee bezig zal zijn om allemaal uit te leggen. Gelukkig gaat de meteobriefing maken nu al makkelijk dan eerst en ben ik binnen ongeveer een half uurtje klaar met de info uit elkaar te trekken en datgene te sorteren dat wij nodig hebben. Tucson, Kentucky en Missouri bijvoorbeeld zijn voor ons niet echt van belang, maar soms snoept er toch wat info over deze staten in. Als ik mijn bakje cornflakes met voel moeite heb weggewerkt, ruilen EJ en ik van plaats, duik ik onder de douche, kleed me aan en maken we ons klaar om te gaan.
Beneden staat ons eigen monster al weer met smart op ons te wachten. Binnen een minuutje of tien zijn we op school en lopen we met onze veel te zware tas naar boven. Misschien nog even leuk trouwens om mijn tas uit elkaar te pluizen en te vertellen wat hier nou allemaal inzit. Sorry dat ik niet alles ga uitleggen, kom ik later misschien nog wel een keer op terug. Sommige dingen zitten er dubbel in, omdat Erik-Jan en ik met twee tassen vaak overweight zijn en dus niet zouden mogen vliegen...
Een Aircraft Operations Manual
Een Operations Manual (ja, deze twee zijn significant anders, zoals sommigen van jullie misschien nog weten)
Headset (x2)
Kneeboard (x2)
Checklists (x2)
Logbook (x2)
Pilot's Operating Handbook
Twee kaarten van de omgeving
Twee flesjes drinken p.p. en wat sultana achtig spul
Een 'keypouch' (sleutels, fuel passen en een boekje waar we de motor uren in moeten bijhouden)
Telefoons, geld, sleutels, zonnenbrillen etc
Zaklampjes, rekenmachine, windschijf en nog wat ander klein grut.
Ik ben vast nog wel iets vergeten, maar dit is het wel ongeveer. Weegt een kilo of 15-20, dus is best zwaar. Ben er nog steeds erg blij mee. Als we binnen zijn bij Dispatch, loggen we in op alle systemen en pakken we al het papier werk erbij. Dit betekend onze Mass & Balance (ofwel M&B, sla die afkorting alsjeblieft ergens op, want die zal ik vanaf nu gebruiken), onze WX (weatherbriefing) syllabus (hierin staan alle vluchten die we zullen maken en wat we daarin zullen doen, samen met wat officiële info) en maintenance log van de kist. We gaan alles klaar maken en als we zover zijn, pakken we onze zaklampjes en AOM om de pre-flight te doen (rondje om de kist om te kijken of alles werkt). Alles ziet er mooi uit, er is alleen één klein probleem wat onze vlucht serieus zou kunnen vertraging: vleugels als schuurpapier. Het is blijkbaar goed koud geweest vanacht en dat heeft geleid tot een heel dun laagje ijs op de vleugels. Het is absoluut strict verboden om hiermee te vliegen, omdat het de airflow over de vleugels zo serieus verstoord dat we nooit de lucht in zullen komen. Hopen dat het snel warmer wordt dus. Gelukkig is het 05:30 en moeten we pas off-blocks (wegrijden voor taxi) om 7:15, dus we hebben nog even. Snel terug naar binnen dan maar, omdat het toch wel erg koud is. Eenmaal binnen komen we er achter dat we snel leren. De WX en M&B zijn in principe klaar (met uitzondering van de M&B, die wat last-minute info nodig heeft, die we pas om 06:00 kunnen krijgen). We wachten rustig af tot het moment daar is, passen onze M&B nog even aan om 06:00 en zitten klaar voor onze instructor. Om 06:25 ongeveer komt meneer Eggeling naar binnen. Wij zitten al klaar met al onze spullen voor hem in een van de briefing hokjes. Hij komt er bij zitten en overhoort ons over het weer. Hij keurt onze WX en M&B goed, we vertellen hem over het icing probleem en lopen naar onze kist toe. Tijd om de lucht in te gaan...
Eenmaal aangekomen bij de kist blijkt de zon al op te zijn en het ijs op de vleugel is veranderd in een mooi laagje douw. Geen probleem, dus we kunnen! We stappen de kist in, vragen de ATIS op (weer info die we in de kist over de radio kunnen krijgen) en vertellen Dispatch over de radio: ''Sabena Dispatch, Archer 4181 Juliet, leaving the ramp''. Met een rits aan checklisten, starten we onze kist. Ik zit achterin, want EJ heeft eigenlijk altijd de eerste vlucht. Ik stap dan nu ook even een uur vooruit in de tijd, naar het tijdstip van mijn vlucht. Ongeveer 08:45. Ik ga voorin zitten, vraag de ATIS op, schrijf hem op mijn kneeboard en pak de eerste rits checklisten. Na ongeveer vijf minuten, mag ik mijn kleine raampje openen en roepen: PROP CLEAR!, wat het teken is voor eventuele mensen om mij heen dat ze als een dolle weg moeten wezen omdat mijn propellor over een paar seconden zal gaan draaien. Primen, starten, 1000 RPM in zetten en de remmen er vooral goed ophouden. Oil pressure loopt op en dat is een goed teken! Ook ik breng mijn call aan Dispatch dat we er vandoor gaan, mijn instructor zal de rest van alle radio calls doen voor deze vlucht. Scheelt mij weer werk...
Rustig taxiën we naar de run-up area, waar we onze motor resten, weer met een enorme checklist. Als alles er goed uit ziet, melden we dit aan Ground, die ons clearence geeft om te taxiën naar de baan, in dit geval 04R (we vliegen dus weg in de richting 040 graden). Als we daar eenmaal staan (al deze tijd zijn het 'my controls', dus ik bestuur het vliegtuig), switchen we naar Tower, melden dat we ''ready for departure'' zijn en dan komt het! ''Archer 81J, Falcon Tower, you are cleared for take-off runway 04R, standard departure''. Bij de woorden ''cleared for take-off'' gaan mijn remmen er af, werk ik by memory mijn 2nd part before take-off checklist af, taxi netjes de middenlijn van de baan op en gooi het gas er vol op. Omhoog met die bak! Even geduld en dan is daar 60kts, het teken om voorzichtig de yoke naar achteren te trekken en de baan ter verwisselen voor het luchtruim. Hier hebben we nog even een spannend momentje...
Over de radio krijgen we een call dat er een kist erg dichtbij ons zit. We kijken goed rond en dan.. ''SHIT... Traffic 10 o'clock low!'' ''Traffic in sight'' ''Shit, that was way too close...'' Gelukkig, het loopt goed af. Wat is er nou precies gebeurd... Op ons 10 o'clock hangt een Diamond, die voor ons stil lijkt te hangen en dat is geen goed teken. Denk even aan je auto waarmee je een kruispunt op rijdt. Als je een auto van links ziet komen en deze zit steeds onder een hoek van 45 graden van je, kan je er donder op zeggen dat je tegen elkaar knalt op het kruispunt. In de lucht werkt dit precies hetzelfde. Gelukkig hebben wij in de lucht nog een andere uitweg: omhoog of omlaag. Wij waren al aan het klimmen en de kist ging ook ruim onder ons door. Het lijkt hier erger dan het was, maar erg fijn was het niet. Ach, KFFZ (de code van ons veld) is een druk veld en het is belangrijk om om ons heen te kijken. We vervolgen onze weg naar de South-East practice area.
Bij binnenkomst van de SE Practice Area (PA) doen we eerst even een radio call op de frequentie, zodat iedereen weet waar we ongeveer zitten. Ik begin met een stukje slow flight. Normaal vliegen we ongeveer 110kt, nu slechts 60kt. We vliegen op dit moment aan de 'backside' van de 'power curve'. Dit betekend dat als we langzamer vliegen we meer zullen weerstand krijgen. Dit lijkt onnatuurlijk, omdat je normaal bij meer snelheid, meer weerstand krijg, maar in dit relatief gevaarlijke gebied van de vliegsnelheid is dat dus niet het geval. Tijdens deze slow flight maak ik wat voorzichtige bochtjes en probeer aan de neusstand buiten te zien of ik omhoog ga of omlaag zit. Aan de hand van de geluiden om ons heen kunnen we bepalen of we dalen, stijgen of misschien te snel dan wel te hard vliegen. Dit heeft wat oefening nodig om al deze signalen correct te interpreteren, maar gelukkig zijn we hier om te leren. Hard te leren, dat wel.
Vervolgens een kleine klim die vervolgd wordt door een gliding, descending turn naar 3000'. De elevatie van de omgeving is ongeveer 1500' dus we zitten best laag ten opzichte van de grond (1500' boven de grond dus, aangezien onze hoogtemeter een hoogte aan geeft ten opzichte van zee niveau). Maar eigenlijk is het best gaaf om zo laag te zitten. Erg mooi en je kan erg veel zien.
Daarna een van mijn favoriete manoeuvres; stalls. Even een kleine uitleg van stalls:
Een vliegtuig vliegt omdat er een bepaalde hoeveelheid lucht over de vleugels gaat. Naarmate het vliegtuig sneller gaat, gaat er meer lucht over en onder de vleugel en is er dus meer lift. Als er te weinig lift is, kan het vliegtuig niet veel kanten meer op. Eigenlijk kan het nog maar één kant op en dat is naar beneden... Natuurlijk bestaat de mogelijkheid dat wij door omstandigheden in zo'n situatie komen en het vliegtuig opeens naar beneden klapt. Óf de neus, óf één van de vleugels valt naar beneden en dan is het aan ons om dit goed op te lossen. Het moment dat een van bovenstaande gebeurtenissen voorkomt, zitten we in de stall en kan het vliegtuig dus niet meer in de lucht blijven. Wij doen deze stall trouwens zonder enige power, de motor staat dus praktisch still. We proberen geen hoogte te verliezen waardoor we de neus steeds verder omhoog moeten trekken en dus de snelheid steeds verder terug loopt. Het vliegtuig begint te trillen (buffet), de stall warning horn schelt door de cockpit (laat merken dat we bijna stallen) en dan... de nosedrop! Full power, nose down! Met slechts een verlies van ongeveer 200' zitten we al weer op snelheid en trekken we de neus rustig omhoog, om weer op onze initiële hoogte te komen.
Vervolgens, nog een mooi onderdeel; Steep Turns. Steep turns zijn bochten met een bank angle van 45 graden of meer. Dat is best pittig en je voelt de g krachten erg goed. We maken een bochtje van 360 graden links om en nog eentje van 180 graden rechts om, terwijl ik netjes op hoogte probeer te blijven. We hebben nu ongeveer drie kwartier rond gehangen en mijn flight time zit er bijna op. Tijd om terug te keren dus...
Ik neem met mijn instructeur even de approach door. Wat kunnen we verwachten, hoe moeten we alles doen. Mijn instructeur roept vervolgens de toren op die ons klaart om naar de baan te komen. Dit is allemaal iets makkelijker dan het lijkt. Waarom? Arizona staat redelijk bekend om twee dingen; warmte en bergen. En, warmte+bergen betekend eigenlijk maar één ding; een bumpy ride. Ik heb pas twee uur vlieg ervaring maar ik moet wel op ongeveer 1000' boven de wegen en huizen mijn weg naar het vliegveld beginnen terwijl de wind met mij speelt alsof ik een stukje stof ben. Erg heftig is het niet, maar met slechts twee uur ervaring is de minste turbulentie al pittig. We gaan het circuit in en mijn instructeur legt uit hoe ik moet oplijnen voor de baan. Het gaat op zich best aardig, maar het blijft pittig met deze wind. Veel, maar kleine correcties zorgen er voor dat ik in ieder geval richting de baan ga. Gelukkig neemt mijn instructeur het op het laatste moment over om het vliegtuig veilig op de baan te zetten. Het landen zullen we binnenkort even goed gaan oefenen!
Rustig taxiën we terug naar de ramp, zorgen met de laatste checklist ervoor dat onze motor netjes uitstaat, evenals alle systemen en parkeren de kist op zijn plek. Onze instructeur zit ondertussen binnen al weer op ons te wachten (die laat het parkeren en papier werk aan ons over) om te de-briefen. Natuurlijk heeft hij wat puntjes van aandacht. Hij vertelt ons wat we moeten studeren voor morgen en vooral ook waar wij persoonlijk op moeten letten. Nog even snel onze logboeken invullen, laatste dingetjes op de computer regelen en dan zijn we helemaal klaar. We pakken onze tas in, zetten de zonnebrillen weer op ons hoofd, stappen in de auto, gooien de kap naar beneden en cruisen lekker naar huis. Just another day at the office...
Om 03:00 gaat de wekker. Met veel pijn en moeite rollen Erik-Jan en ik ons bed uit. Ik rol door naar de huiskamer, trek me op aan het bureau en kruip achter mijn laptop, terwijl EJ zijn weg vervolgd naar de douche om wakker te worden. Terwijl hij dat doet, start ik Duats op, onze belangrijke hulp in de Meteo briefing. Hier staat enorm veel info in, die ik aan sommigen in Nederland nog wel een keer laat zien, maar waar ik zeker nog een uurtje of drie mee bezig zal zijn om allemaal uit te leggen. Gelukkig gaat de meteobriefing maken nu al makkelijk dan eerst en ben ik binnen ongeveer een half uurtje klaar met de info uit elkaar te trekken en datgene te sorteren dat wij nodig hebben. Tucson, Kentucky en Missouri bijvoorbeeld zijn voor ons niet echt van belang, maar soms snoept er toch wat info over deze staten in. Als ik mijn bakje cornflakes met voel moeite heb weggewerkt, ruilen EJ en ik van plaats, duik ik onder de douche, kleed me aan en maken we ons klaar om te gaan.
Beneden staat ons eigen monster al weer met smart op ons te wachten. Binnen een minuutje of tien zijn we op school en lopen we met onze veel te zware tas naar boven. Misschien nog even leuk trouwens om mijn tas uit elkaar te pluizen en te vertellen wat hier nou allemaal inzit. Sorry dat ik niet alles ga uitleggen, kom ik later misschien nog wel een keer op terug. Sommige dingen zitten er dubbel in, omdat Erik-Jan en ik met twee tassen vaak overweight zijn en dus niet zouden mogen vliegen...
Een Aircraft Operations Manual
Een Operations Manual (ja, deze twee zijn significant anders, zoals sommigen van jullie misschien nog weten)
Headset (x2)
Kneeboard (x2)
Checklists (x2)
Logbook (x2)
Pilot's Operating Handbook
Twee kaarten van de omgeving
Twee flesjes drinken p.p. en wat sultana achtig spul
Een 'keypouch' (sleutels, fuel passen en een boekje waar we de motor uren in moeten bijhouden)
Telefoons, geld, sleutels, zonnenbrillen etc
Zaklampjes, rekenmachine, windschijf en nog wat ander klein grut.
Ik ben vast nog wel iets vergeten, maar dit is het wel ongeveer. Weegt een kilo of 15-20, dus is best zwaar. Ben er nog steeds erg blij mee. Als we binnen zijn bij Dispatch, loggen we in op alle systemen en pakken we al het papier werk erbij. Dit betekend onze Mass & Balance (ofwel M&B, sla die afkorting alsjeblieft ergens op, want die zal ik vanaf nu gebruiken), onze WX (weatherbriefing) syllabus (hierin staan alle vluchten die we zullen maken en wat we daarin zullen doen, samen met wat officiële info) en maintenance log van de kist. We gaan alles klaar maken en als we zover zijn, pakken we onze zaklampjes en AOM om de pre-flight te doen (rondje om de kist om te kijken of alles werkt). Alles ziet er mooi uit, er is alleen één klein probleem wat onze vlucht serieus zou kunnen vertraging: vleugels als schuurpapier. Het is blijkbaar goed koud geweest vanacht en dat heeft geleid tot een heel dun laagje ijs op de vleugels. Het is absoluut strict verboden om hiermee te vliegen, omdat het de airflow over de vleugels zo serieus verstoord dat we nooit de lucht in zullen komen. Hopen dat het snel warmer wordt dus. Gelukkig is het 05:30 en moeten we pas off-blocks (wegrijden voor taxi) om 7:15, dus we hebben nog even. Snel terug naar binnen dan maar, omdat het toch wel erg koud is. Eenmaal binnen komen we er achter dat we snel leren. De WX en M&B zijn in principe klaar (met uitzondering van de M&B, die wat last-minute info nodig heeft, die we pas om 06:00 kunnen krijgen). We wachten rustig af tot het moment daar is, passen onze M&B nog even aan om 06:00 en zitten klaar voor onze instructor. Om 06:25 ongeveer komt meneer Eggeling naar binnen. Wij zitten al klaar met al onze spullen voor hem in een van de briefing hokjes. Hij komt er bij zitten en overhoort ons over het weer. Hij keurt onze WX en M&B goed, we vertellen hem over het icing probleem en lopen naar onze kist toe. Tijd om de lucht in te gaan...
Eenmaal aangekomen bij de kist blijkt de zon al op te zijn en het ijs op de vleugel is veranderd in een mooi laagje douw. Geen probleem, dus we kunnen! We stappen de kist in, vragen de ATIS op (weer info die we in de kist over de radio kunnen krijgen) en vertellen Dispatch over de radio: ''Sabena Dispatch, Archer 4181 Juliet, leaving the ramp''. Met een rits aan checklisten, starten we onze kist. Ik zit achterin, want EJ heeft eigenlijk altijd de eerste vlucht. Ik stap dan nu ook even een uur vooruit in de tijd, naar het tijdstip van mijn vlucht. Ongeveer 08:45. Ik ga voorin zitten, vraag de ATIS op, schrijf hem op mijn kneeboard en pak de eerste rits checklisten. Na ongeveer vijf minuten, mag ik mijn kleine raampje openen en roepen: PROP CLEAR!, wat het teken is voor eventuele mensen om mij heen dat ze als een dolle weg moeten wezen omdat mijn propellor over een paar seconden zal gaan draaien. Primen, starten, 1000 RPM in zetten en de remmen er vooral goed ophouden. Oil pressure loopt op en dat is een goed teken! Ook ik breng mijn call aan Dispatch dat we er vandoor gaan, mijn instructor zal de rest van alle radio calls doen voor deze vlucht. Scheelt mij weer werk...
Rustig taxiën we naar de run-up area, waar we onze motor resten, weer met een enorme checklist. Als alles er goed uit ziet, melden we dit aan Ground, die ons clearence geeft om te taxiën naar de baan, in dit geval 04R (we vliegen dus weg in de richting 040 graden). Als we daar eenmaal staan (al deze tijd zijn het 'my controls', dus ik bestuur het vliegtuig), switchen we naar Tower, melden dat we ''ready for departure'' zijn en dan komt het! ''Archer 81J, Falcon Tower, you are cleared for take-off runway 04R, standard departure''. Bij de woorden ''cleared for take-off'' gaan mijn remmen er af, werk ik by memory mijn 2nd part before take-off checklist af, taxi netjes de middenlijn van de baan op en gooi het gas er vol op. Omhoog met die bak! Even geduld en dan is daar 60kts, het teken om voorzichtig de yoke naar achteren te trekken en de baan ter verwisselen voor het luchtruim. Hier hebben we nog even een spannend momentje...
Over de radio krijgen we een call dat er een kist erg dichtbij ons zit. We kijken goed rond en dan.. ''SHIT... Traffic 10 o'clock low!'' ''Traffic in sight'' ''Shit, that was way too close...'' Gelukkig, het loopt goed af. Wat is er nou precies gebeurd... Op ons 10 o'clock hangt een Diamond, die voor ons stil lijkt te hangen en dat is geen goed teken. Denk even aan je auto waarmee je een kruispunt op rijdt. Als je een auto van links ziet komen en deze zit steeds onder een hoek van 45 graden van je, kan je er donder op zeggen dat je tegen elkaar knalt op het kruispunt. In de lucht werkt dit precies hetzelfde. Gelukkig hebben wij in de lucht nog een andere uitweg: omhoog of omlaag. Wij waren al aan het klimmen en de kist ging ook ruim onder ons door. Het lijkt hier erger dan het was, maar erg fijn was het niet. Ach, KFFZ (de code van ons veld) is een druk veld en het is belangrijk om om ons heen te kijken. We vervolgen onze weg naar de South-East practice area.
Bij binnenkomst van de SE Practice Area (PA) doen we eerst even een radio call op de frequentie, zodat iedereen weet waar we ongeveer zitten. Ik begin met een stukje slow flight. Normaal vliegen we ongeveer 110kt, nu slechts 60kt. We vliegen op dit moment aan de 'backside' van de 'power curve'. Dit betekend dat als we langzamer vliegen we meer zullen weerstand krijgen. Dit lijkt onnatuurlijk, omdat je normaal bij meer snelheid, meer weerstand krijg, maar in dit relatief gevaarlijke gebied van de vliegsnelheid is dat dus niet het geval. Tijdens deze slow flight maak ik wat voorzichtige bochtjes en probeer aan de neusstand buiten te zien of ik omhoog ga of omlaag zit. Aan de hand van de geluiden om ons heen kunnen we bepalen of we dalen, stijgen of misschien te snel dan wel te hard vliegen. Dit heeft wat oefening nodig om al deze signalen correct te interpreteren, maar gelukkig zijn we hier om te leren. Hard te leren, dat wel.
Vervolgens een kleine klim die vervolgd wordt door een gliding, descending turn naar 3000'. De elevatie van de omgeving is ongeveer 1500' dus we zitten best laag ten opzichte van de grond (1500' boven de grond dus, aangezien onze hoogtemeter een hoogte aan geeft ten opzichte van zee niveau). Maar eigenlijk is het best gaaf om zo laag te zitten. Erg mooi en je kan erg veel zien.
Daarna een van mijn favoriete manoeuvres; stalls. Even een kleine uitleg van stalls:
Een vliegtuig vliegt omdat er een bepaalde hoeveelheid lucht over de vleugels gaat. Naarmate het vliegtuig sneller gaat, gaat er meer lucht over en onder de vleugel en is er dus meer lift. Als er te weinig lift is, kan het vliegtuig niet veel kanten meer op. Eigenlijk kan het nog maar één kant op en dat is naar beneden... Natuurlijk bestaat de mogelijkheid dat wij door omstandigheden in zo'n situatie komen en het vliegtuig opeens naar beneden klapt. Óf de neus, óf één van de vleugels valt naar beneden en dan is het aan ons om dit goed op te lossen. Het moment dat een van bovenstaande gebeurtenissen voorkomt, zitten we in de stall en kan het vliegtuig dus niet meer in de lucht blijven. Wij doen deze stall trouwens zonder enige power, de motor staat dus praktisch still. We proberen geen hoogte te verliezen waardoor we de neus steeds verder omhoog moeten trekken en dus de snelheid steeds verder terug loopt. Het vliegtuig begint te trillen (buffet), de stall warning horn schelt door de cockpit (laat merken dat we bijna stallen) en dan... de nosedrop! Full power, nose down! Met slechts een verlies van ongeveer 200' zitten we al weer op snelheid en trekken we de neus rustig omhoog, om weer op onze initiële hoogte te komen.
Vervolgens, nog een mooi onderdeel; Steep Turns. Steep turns zijn bochten met een bank angle van 45 graden of meer. Dat is best pittig en je voelt de g krachten erg goed. We maken een bochtje van 360 graden links om en nog eentje van 180 graden rechts om, terwijl ik netjes op hoogte probeer te blijven. We hebben nu ongeveer drie kwartier rond gehangen en mijn flight time zit er bijna op. Tijd om terug te keren dus...
Ik neem met mijn instructeur even de approach door. Wat kunnen we verwachten, hoe moeten we alles doen. Mijn instructeur roept vervolgens de toren op die ons klaart om naar de baan te komen. Dit is allemaal iets makkelijker dan het lijkt. Waarom? Arizona staat redelijk bekend om twee dingen; warmte en bergen. En, warmte+bergen betekend eigenlijk maar één ding; een bumpy ride. Ik heb pas twee uur vlieg ervaring maar ik moet wel op ongeveer 1000' boven de wegen en huizen mijn weg naar het vliegveld beginnen terwijl de wind met mij speelt alsof ik een stukje stof ben. Erg heftig is het niet, maar met slechts twee uur ervaring is de minste turbulentie al pittig. We gaan het circuit in en mijn instructeur legt uit hoe ik moet oplijnen voor de baan. Het gaat op zich best aardig, maar het blijft pittig met deze wind. Veel, maar kleine correcties zorgen er voor dat ik in ieder geval richting de baan ga. Gelukkig neemt mijn instructeur het op het laatste moment over om het vliegtuig veilig op de baan te zetten. Het landen zullen we binnenkort even goed gaan oefenen!
Rustig taxiën we terug naar de ramp, zorgen met de laatste checklist ervoor dat onze motor netjes uitstaat, evenals alle systemen en parkeren de kist op zijn plek. Onze instructeur zit ondertussen binnen al weer op ons te wachten (die laat het parkeren en papier werk aan ons over) om te de-briefen. Natuurlijk heeft hij wat puntjes van aandacht. Hij vertelt ons wat we moeten studeren voor morgen en vooral ook waar wij persoonlijk op moeten letten. Nog even snel onze logboeken invullen, laatste dingetjes op de computer regelen en dan zijn we helemaal klaar. We pakken onze tas in, zetten de zonnebrillen weer op ons hoofd, stappen in de auto, gooien de kap naar beneden en cruisen lekker naar huis. Just another day at the office...
woensdag 11 februari 2009
The Best Birthday Present!
Het is 03:00 's ochtends. De wekker heeft wat opstart problemen, maar na een flinke kop koffie, stuitert deze vrolijk door onze kamer heen. En dat is niet om mijn 21ste verjaardag te vieren...
Nee, vandaag hadden Erik-Jan en ik onze eerste vlucht! Aangezien wij back-to-back vliegen (eerst de één, daarna meteen de ander, die bij de eerste vlucht nog achterin zat) moesten wij samen om 07:15 vertrekken. Dat betekend dat wij om 06:15 helemaal klaar moeten staan met al onze papieren. En daar komt nogal wat bij kijken. Even een kleine overview:
Mass & Balance: Dit is een schema waarin wij onze gewichten moeten zetten en daarbij ook de arm en het moment uit moeten rekenen. Als wij de kist te zwaar beladen, komen we niet van de grond, als we de neus te zwaar maken, boort hij zichzelf de grond in en als we de achterkant te zwaar beladen, werkt het vliegtuig zijn staart tegen de grond. Erg belangrijk dus. Ook bereken we hier onze brandstof; hoeveel we nodig hebben, hoeveel we eventueel over hebben als de tanks helemaal vol zitten en ook hier weer hoe zwaar dat is.
Weather briefing: We moeten onze instructeur vertellen hoe het weer in elkaar zit. Kunnen we weg en wat kunnen we onderweg tegenkomen. Zijn er nog problemen in de omgeving en wat zal ons uitwijkveld zijn als er problemen zijn. Dus naast het weer, ook alle speciale gebeurtenissen op ons eigen veld en op de uitwijkhaven.
Pre-flight inspection: Niet alleen het weer en/of gewicht kunnen voor problemen zorgen. Ook de kist zelf kan er voor zorgen dat we niet weg kunnen. Daar hebben we de pre-flight inspection voor. Hier lopen we een rondje om het vliegtuig, waarin we veel dingen checken of het allemaal zit zoals het hoort te zitten. Hebben we brandstof in de tanks, zit alles er wel aan, enzovoort. Is dat niet zo, dan wordt het helaas niet vliegen en moet de kist naar Maintenance. Balen natuurlijk, maar wel zo veilig.
De eerste vlucht was echt een geweldige ervaring, waarin ook wel weer erg veel op ons af kwam. Alle drie bovenstaande dingen doen vergt veel tijd als we dat voor de eerste keer moeten doen. We zijn er dan ook ruim drie uur mee bezig geweest en we waren er nog niet echt heel erg tevreden over. Maar, oefening baart kunst en hoe meer we het doen, het sneller en beter het gaat. Gelukkig wel, want iedere dag om 03:00 je bed uit wordt vervelend...
Daarnaast nog wat huishoudelijke mededelingen. Onze vissen hebben een overduidelijke identiteitscrisis. We hebben het echt opgezocht en het zijn échte piranhas. Ik denk alleen dat het nog even duidelijk gemaakt moet worden dat zij roofvissen zijn en gewoon levende visjes eten. Voor goudvissen draaien zij hun neus niet om. Echter, geven wij ze kalkoen of kip dan schieten ze in het rond en vechten ze om de plakjes vlees. Verwende nesten... Daarentegen hebben we gelukkig nog Stip. Stip heeft zijn naam te danken aan de prachtige stip op zijn staart. Ja, met dat soort originele namen kom je nou als je met z'n vieren uit zit te buiken voor de vissenkom en je scheel staart op vissen die constant het aquarium rond zwemmen. Stip's favoriete maaltje is goudvis en laten we daar nou net een ander aquarium vol van hebben. Dus, mochten we ons vervelen, dan pakken wij ons schepnetje, halen een x aantal goudvisjes uit hun kom, gooien deze in het grote aquarium en dan is het slechts een kwestie van 'sit back and relax and enjoy the fun'. Drie goudvissen passen prima zijn we inmiddels achter.
Dan nog even een kleine notice over Amerikanen. Vriendelijk, maar erg apart. Het is wel duidelijk dat de schrik van 9/11 er nog goed in zit. Vandaag hebben EJ en ik ons Arizona ID opgehaald bij het Motor and Vehicle Division (de ambtenaren hier in de VS werken nog trager dan in Nederland) en dat moesten we even doen in uniform, vanwege tijdgebrek. Toen we aan een tafeltje stonden, samen met wat andere locals begon het gezeur. Meestal doen ze eerst een krampachtige poging om er achter te komen wat voor achterlijke taal wij uitbraken. Als ze daar eenmaal achter zijn, volgt steevast de vraag ''So, you're pilot's right?''. Deze vraag wordt negen van de tien keer gevolgd door de vraag ''You're also learning to land, right?'', vergezeld door een twijfelachtige lach, die toch enige angst toont. Het lijkt ons dan ook wel verstandig om dit gewoon lief te beantwoorden, door te zeggen dat wij vliegen veel te leuk vinden en dus gewoon willen landen. Ja, de schrik zit er echt goed in hier...
Morgen D02. Nu zal de druk gaan opbouwen. Vanaf morgen wordt het hard werken en veel leren. Vanaf morgen zullen we waarschijnlijk niet altijd zo vrolijk van een vlucht weg lopen. Vanaf morgen, wordt het leuk...
Nee, vandaag hadden Erik-Jan en ik onze eerste vlucht! Aangezien wij back-to-back vliegen (eerst de één, daarna meteen de ander, die bij de eerste vlucht nog achterin zat) moesten wij samen om 07:15 vertrekken. Dat betekend dat wij om 06:15 helemaal klaar moeten staan met al onze papieren. En daar komt nogal wat bij kijken. Even een kleine overview:
Mass & Balance: Dit is een schema waarin wij onze gewichten moeten zetten en daarbij ook de arm en het moment uit moeten rekenen. Als wij de kist te zwaar beladen, komen we niet van de grond, als we de neus te zwaar maken, boort hij zichzelf de grond in en als we de achterkant te zwaar beladen, werkt het vliegtuig zijn staart tegen de grond. Erg belangrijk dus. Ook bereken we hier onze brandstof; hoeveel we nodig hebben, hoeveel we eventueel over hebben als de tanks helemaal vol zitten en ook hier weer hoe zwaar dat is.
Weather briefing: We moeten onze instructeur vertellen hoe het weer in elkaar zit. Kunnen we weg en wat kunnen we onderweg tegenkomen. Zijn er nog problemen in de omgeving en wat zal ons uitwijkveld zijn als er problemen zijn. Dus naast het weer, ook alle speciale gebeurtenissen op ons eigen veld en op de uitwijkhaven.
Pre-flight inspection: Niet alleen het weer en/of gewicht kunnen voor problemen zorgen. Ook de kist zelf kan er voor zorgen dat we niet weg kunnen. Daar hebben we de pre-flight inspection voor. Hier lopen we een rondje om het vliegtuig, waarin we veel dingen checken of het allemaal zit zoals het hoort te zitten. Hebben we brandstof in de tanks, zit alles er wel aan, enzovoort. Is dat niet zo, dan wordt het helaas niet vliegen en moet de kist naar Maintenance. Balen natuurlijk, maar wel zo veilig.
De eerste vlucht was echt een geweldige ervaring, waarin ook wel weer erg veel op ons af kwam. Alle drie bovenstaande dingen doen vergt veel tijd als we dat voor de eerste keer moeten doen. We zijn er dan ook ruim drie uur mee bezig geweest en we waren er nog niet echt heel erg tevreden over. Maar, oefening baart kunst en hoe meer we het doen, het sneller en beter het gaat. Gelukkig wel, want iedere dag om 03:00 je bed uit wordt vervelend...
Daarnaast nog wat huishoudelijke mededelingen. Onze vissen hebben een overduidelijke identiteitscrisis. We hebben het echt opgezocht en het zijn échte piranhas. Ik denk alleen dat het nog even duidelijk gemaakt moet worden dat zij roofvissen zijn en gewoon levende visjes eten. Voor goudvissen draaien zij hun neus niet om. Echter, geven wij ze kalkoen of kip dan schieten ze in het rond en vechten ze om de plakjes vlees. Verwende nesten... Daarentegen hebben we gelukkig nog Stip. Stip heeft zijn naam te danken aan de prachtige stip op zijn staart. Ja, met dat soort originele namen kom je nou als je met z'n vieren uit zit te buiken voor de vissenkom en je scheel staart op vissen die constant het aquarium rond zwemmen. Stip's favoriete maaltje is goudvis en laten we daar nou net een ander aquarium vol van hebben. Dus, mochten we ons vervelen, dan pakken wij ons schepnetje, halen een x aantal goudvisjes uit hun kom, gooien deze in het grote aquarium en dan is het slechts een kwestie van 'sit back and relax and enjoy the fun'. Drie goudvissen passen prima zijn we inmiddels achter.
Dan nog even een kleine notice over Amerikanen. Vriendelijk, maar erg apart. Het is wel duidelijk dat de schrik van 9/11 er nog goed in zit. Vandaag hebben EJ en ik ons Arizona ID opgehaald bij het Motor and Vehicle Division (de ambtenaren hier in de VS werken nog trager dan in Nederland) en dat moesten we even doen in uniform, vanwege tijdgebrek. Toen we aan een tafeltje stonden, samen met wat andere locals begon het gezeur. Meestal doen ze eerst een krampachtige poging om er achter te komen wat voor achterlijke taal wij uitbraken. Als ze daar eenmaal achter zijn, volgt steevast de vraag ''So, you're pilot's right?''. Deze vraag wordt negen van de tien keer gevolgd door de vraag ''You're also learning to land, right?'', vergezeld door een twijfelachtige lach, die toch enige angst toont. Het lijkt ons dan ook wel verstandig om dit gewoon lief te beantwoorden, door te zeggen dat wij vliegen veel te leuk vinden en dus gewoon willen landen. Ja, de schrik zit er echt goed in hier...
Morgen D02. Nu zal de druk gaan opbouwen. Vanaf morgen wordt het hard werken en veel leren. Vanaf morgen zullen we waarschijnlijk niet altijd zo vrolijk van een vlucht weg lopen. Vanaf morgen, wordt het leuk...
vrijdag 6 februari 2009
Livin' The American Dream
En om dat te doen, moeten we natuurlijk wel een fatsoenlijke auto hebben. Die hebben we ondertussen gevonden! We zijn trouwens Erik-Jan (mijn crewmate) en ik.
Zie hier onze 1995 5.0L V8 Ford Mustang GT Convertible. Dit is absoluut een autotje om lekker mee rond te cruisen in de heerlijke zon van Arizona. Hij heeft lang stil gestaan en is altijd van een oud omatje geweest, dus we moeten er voorlopig nog even voorzichtig doen. Maar het geluid is bij 2.000 toeren al fantastisch, dus dat geduld hebben we wel. Zie ook mijn fotoalbum voor meer foto's.
Vandaag hebben we eerst weer wat grondschool gehad. Geleerd over bochtjes maken, straight & level vliegen en klimmen en dalen. Daarna zijn we naar 'Doctor Pizza' geweest, een lokale dokter die ons medisch mag keuren. Het grappige is dat de beste man ook dietist is en ons wel 's middags pizza geeft als lunch. Blijkbaar is hij druk op zoek naar werk vanwege de crisis enzo... De rest van de dag hebben we moeten besteden om onze auto te regelen.
Morgen nog een dagje grondschool en voor dit weekend zijn we al druk planningen aan het maken. Voorlopig zitten we er aan te denken om te gaan jetskieen, maar dan moeten we eerst maar even kijken hoe het weer is...
Tot hoors!
Zie hier onze 1995 5.0L V8 Ford Mustang GT Convertible. Dit is absoluut een autotje om lekker mee rond te cruisen in de heerlijke zon van Arizona. Hij heeft lang stil gestaan en is altijd van een oud omatje geweest, dus we moeten er voorlopig nog even voorzichtig doen. Maar het geluid is bij 2.000 toeren al fantastisch, dus dat geduld hebben we wel. Zie ook mijn fotoalbum voor meer foto's.
Vandaag hebben we eerst weer wat grondschool gehad. Geleerd over bochtjes maken, straight & level vliegen en klimmen en dalen. Daarna zijn we naar 'Doctor Pizza' geweest, een lokale dokter die ons medisch mag keuren. Het grappige is dat de beste man ook dietist is en ons wel 's middags pizza geeft als lunch. Blijkbaar is hij druk op zoek naar werk vanwege de crisis enzo... De rest van de dag hebben we moeten besteden om onze auto te regelen.
Morgen nog een dagje grondschool en voor dit weekend zijn we al druk planningen aan het maken. Voorlopig zitten we er aan te denken om te gaan jetskieen, maar dan moeten we eerst maar even kijken hoe het weer is...
Tot hoors!
woensdag 4 februari 2009
Sunny side up in the 'Copper State'
Hier is het dan. Mijn eerste bericht vanuit de VS! We zijn hier nu ongeveer 24 uur, maar gezien alles wat we al hebben gedaan en meegemaakt voelt het alsof we al een week geleden zijn ingetrokken. Het enige wat ons verteld dat dit niet het geval is, is de nog enigzins witte huidskleur als we die vergelijken met onze klasgenoten die er al een maand zitten.
We zitten hier met vier man in een appartement, die overigens uitstekend zijn uitgerust en ingericht. Twee slaapkamers, twee badkamers, huiskamer en een leuk balkonnetje. Ook zijn wij 'gezegend' met een flink aquarium dat een stuk of zeven vissen huisvest, waaronder een drietal vleesetende piranhas. Tips omtrent de verzorging van deze extreem nutteloze diertjes zijn van harte welkom. Ondanks het feit dat ik deze beestjes (die slechts een korte termijn geheugen te schijnen te hebben van drie seconden...) totaal niet interessant vind, zou ik het toch treurig vinden als ik op een ochtend met mijn schepnetje naast de tank moet gaan staan om vervolgens een waardig zeemansgraf te verzorgen... Tips voor namen zijn overigens ook van harte welkom. We moeten ze toch af en toe aan kunnen spreken. Daarnaast moet er hier nog wel even flink schoongemaakt worden, maar dat gaat zeker deze week gebeuren.
Vandaag hebben we het grootste gedeelte van onze dag doorgebracht op school. Daar hebben we vingerafdrukken af moeten nemen. Een verschrikkelijk traag proces wat voor de Amerikanen blijkbaar erg belangrijk is. Terwijl een aantal mensen binnen in het lokaal hier mee bezig was, kon de rest rustig op het balkon van school, genieten van de zon.
Na de lunch hebben we weer een bom aan informatie gekregen over de omgeving, veiligheid, onze huisvesting enzovoort. Morgen een toetsje over onze OM (Operations Manual. Een handboek omtrent de vliegoperaties bij de KLS) en nog een aantal briefings over het een en ander in de lucht.
Ook ben ik zojuist nog even met twee van mijn huisgenoten, Bas en Erik-Jan, naar de Walmart gegaan. Vol goede moed gingen wij op weg met de auto van Alex, op zoek naar deze gigantische winkel. Dit kleine uitstapje wat normaal ongeveer een half uurtje duurt, mondde uit in een heuse roadtrip die ons uiteindelijk ruim anderhalf uur gekost heeft. Kwestie van de verkeerde kant het park uitrijden en dan op gevoel naar je bestemming gaan... Na wat telefoontjes en wat vragen aan de uiterst vriendelijke 'locals' kwamen we uiteindelijk uit bij een Walmart die nóg groter was dan de Walmart die wij kenden. Alles, maar dan ook echt alles is te vinden in deze winkel. Van roze kinderfietjes met zijwieltjes, tot accu's voor je auto, en van 16 inch pizza's, tot 'international' pasta sauce (maar #!$%&@ geen hagelslag!).
Al met al, een drukke, maar zeker leuke dag. Nu moet er nog even geleerd worden voor het OM toetsje van morgen en daarna gaan we nog even lekker de hot-tub in met een koud biertje. Nog een weekje dromen over vliegen, daarna is het eindelijk werkelijkheid...
P.S. Mijn contactgegevens zijn ondertussen ook bijgewerkt. Nu kunnen jullie hier ook mijn appartement nummer vinden en mijn mobiele- en huisnummer.
We zitten hier met vier man in een appartement, die overigens uitstekend zijn uitgerust en ingericht. Twee slaapkamers, twee badkamers, huiskamer en een leuk balkonnetje. Ook zijn wij 'gezegend' met een flink aquarium dat een stuk of zeven vissen huisvest, waaronder een drietal vleesetende piranhas. Tips omtrent de verzorging van deze extreem nutteloze diertjes zijn van harte welkom. Ondanks het feit dat ik deze beestjes (die slechts een korte termijn geheugen te schijnen te hebben van drie seconden...) totaal niet interessant vind, zou ik het toch treurig vinden als ik op een ochtend met mijn schepnetje naast de tank moet gaan staan om vervolgens een waardig zeemansgraf te verzorgen... Tips voor namen zijn overigens ook van harte welkom. We moeten ze toch af en toe aan kunnen spreken. Daarnaast moet er hier nog wel even flink schoongemaakt worden, maar dat gaat zeker deze week gebeuren.
Vandaag hebben we het grootste gedeelte van onze dag doorgebracht op school. Daar hebben we vingerafdrukken af moeten nemen. Een verschrikkelijk traag proces wat voor de Amerikanen blijkbaar erg belangrijk is. Terwijl een aantal mensen binnen in het lokaal hier mee bezig was, kon de rest rustig op het balkon van school, genieten van de zon.
Na de lunch hebben we weer een bom aan informatie gekregen over de omgeving, veiligheid, onze huisvesting enzovoort. Morgen een toetsje over onze OM (Operations Manual. Een handboek omtrent de vliegoperaties bij de KLS) en nog een aantal briefings over het een en ander in de lucht.
Ook ben ik zojuist nog even met twee van mijn huisgenoten, Bas en Erik-Jan, naar de Walmart gegaan. Vol goede moed gingen wij op weg met de auto van Alex, op zoek naar deze gigantische winkel. Dit kleine uitstapje wat normaal ongeveer een half uurtje duurt, mondde uit in een heuse roadtrip die ons uiteindelijk ruim anderhalf uur gekost heeft. Kwestie van de verkeerde kant het park uitrijden en dan op gevoel naar je bestemming gaan... Na wat telefoontjes en wat vragen aan de uiterst vriendelijke 'locals' kwamen we uiteindelijk uit bij een Walmart die nóg groter was dan de Walmart die wij kenden. Alles, maar dan ook echt alles is te vinden in deze winkel. Van roze kinderfietjes met zijwieltjes, tot accu's voor je auto, en van 16 inch pizza's, tot 'international' pasta sauce (maar #!$%&@ geen hagelslag!).
Al met al, een drukke, maar zeker leuke dag. Nu moet er nog even geleerd worden voor het OM toetsje van morgen en daarna gaan we nog even lekker de hot-tub in met een koud biertje. Nog een weekje dromen over vliegen, daarna is het eindelijk werkelijkheid...
P.S. Mijn contactgegevens zijn ondertussen ook bijgewerkt. Nu kunnen jullie hier ook mijn appartement nummer vinden en mijn mobiele- en huisnummer.
Abonneren op:
Posts (Atom)
