The Best Birthday Present!

Het is 03:00 's ochtends. De wekker heeft wat opstart problemen, maar na een flinke kop koffie, stuitert deze vrolijk door onze kamer heen. En dat is niet om mijn 21ste verjaardag te vieren...
Nee, vandaag hadden Erik-Jan en ik onze eerste vlucht! Aangezien wij back-to-back vliegen (eerst de één, daarna meteen de ander, die bij de eerste vlucht nog achterin zat) moesten wij samen om 07:15 vertrekken. Dat betekend dat wij om 06:15 helemaal klaar moeten staan met al onze papieren. En daar komt nogal wat bij kijken. Even een kleine overview:

Mass & Balance: Dit is een schema waarin wij onze gewichten moeten zetten en daarbij ook de arm en het moment uit moeten rekenen. Als wij de kist te zwaar beladen, komen we niet van de grond, als we de neus te zwaar maken, boort hij zichzelf de grond in en als we de achterkant te zwaar beladen, werkt het vliegtuig zijn staart tegen de grond. Erg belangrijk dus. Ook bereken we hier onze brandstof; hoeveel we nodig hebben, hoeveel we eventueel over hebben als de tanks helemaal vol zitten en ook hier weer hoe zwaar dat is.

Weather briefing: We moeten onze instructeur vertellen hoe het weer in elkaar zit. Kunnen we weg en wat kunnen we onderweg tegenkomen. Zijn er nog problemen in de omgeving en wat zal ons uitwijkveld zijn als er problemen zijn. Dus naast het weer, ook alle speciale gebeurtenissen op ons eigen veld en op de uitwijkhaven.

Pre-flight inspection: Niet alleen het weer en/of gewicht kunnen voor problemen zorgen. Ook de kist zelf kan er voor zorgen dat we niet weg kunnen. Daar hebben we de pre-flight inspection voor. Hier lopen we een rondje om het vliegtuig, waarin we veel dingen checken of het allemaal zit zoals het hoort te zitten. Hebben we brandstof in de tanks, zit alles er wel aan, enzovoort. Is dat niet zo, dan wordt het helaas niet vliegen en moet de kist naar Maintenance. Balen natuurlijk, maar wel zo veilig.

De eerste vlucht was echt een geweldige ervaring, waarin ook wel weer erg veel op ons af kwam. Alle drie bovenstaande dingen doen vergt veel tijd als we dat voor de eerste keer moeten doen. We zijn er dan ook ruim drie uur mee bezig geweest en we waren er nog niet echt heel erg tevreden over. Maar, oefening baart kunst en hoe meer we het doen, het sneller en beter het gaat. Gelukkig wel, want iedere dag om 03:00 je bed uit wordt vervelend...

Daarnaast nog wat huishoudelijke mededelingen. Onze vissen hebben een overduidelijke identiteitscrisis. We hebben het echt opgezocht en het zijn échte piranhas. Ik denk alleen dat het nog even duidelijk gemaakt moet worden dat zij roofvissen zijn en gewoon levende visjes eten. Voor goudvissen draaien zij hun neus niet om. Echter, geven wij ze kalkoen of kip dan schieten ze in het rond en vechten ze om de plakjes vlees. Verwende nesten... Daarentegen hebben we gelukkig nog Stip. Stip heeft zijn naam te danken aan de prachtige stip op zijn staart. Ja, met dat soort originele namen kom je nou als je met z'n vieren uit zit te buiken voor de vissenkom en je scheel staart op vissen die constant het aquarium rond zwemmen. Stip's favoriete maaltje is goudvis en laten we daar nou net een ander aquarium vol van hebben. Dus, mochten we ons vervelen, dan pakken wij ons schepnetje, halen een x aantal goudvisjes uit hun kom, gooien deze in het grote aquarium en dan is het slechts een kwestie van 'sit back and relax and enjoy the fun'. Drie goudvissen passen prima zijn we inmiddels achter.

Dan nog even een kleine notice over Amerikanen. Vriendelijk, maar erg apart. Het is wel duidelijk dat de schrik van 9/11 er nog goed in zit. Vandaag hebben EJ en ik ons Arizona ID opgehaald bij het Motor and Vehicle Division (de ambtenaren hier in de VS werken nog trager dan in Nederland) en dat moesten we even doen in uniform, vanwege tijdgebrek. Toen we aan een tafeltje stonden, samen met wat andere locals begon het gezeur. Meestal doen ze eerst een krampachtige poging om er achter te komen wat voor achterlijke taal wij uitbraken. Als ze daar eenmaal achter zijn, volgt steevast de vraag ''So, you're pilot's right?''. Deze vraag wordt negen van de tien keer gevolgd door de vraag ''You're also learning to land, right?'', vergezeld door een twijfelachtige lach, die toch enige angst toont. Het lijkt ons dan ook wel verstandig om dit gewoon lief te beantwoorden, door te zeggen dat wij vliegen veel te leuk vinden en dus gewoon willen landen. Ja, de schrik zit er echt goed in hier...

Morgen D02. Nu zal de druk gaan opbouwen. Vanaf morgen wordt het hard werken en veel leren. Vanaf morgen zullen we waarschijnlijk niet altijd zo vrolijk van een vlucht weg lopen. Vanaf morgen, wordt het leuk...