Working hard and living good

Weer een week er op zitten. De tijd gaat hier echt hard. We zitten hier ondertussen al weer drie weken en ik heb het niet eens door. Op zich is dat ook wel prettig, want ik moet nog ongeveer vier maanden dus voorlopig zit ik hier nog even.
Deze week helaas weinig gevlogen. Té weinig gevlogen eigenlijk. Oorzaak was het feit dat onze instructeur een paar keer verkeerd was ingepland waardoor wij dachten dat hij met iemand anders moest vliegen, maar dat dus niet gebeurde. Hij dacht op zijn beurt weer dat wij voor die drie extra vrije dagen wel even een andere instructeur zouden krijgen, wat ook niet ging gebeuren. Klassiek voorbeeld van een mooi staaltje miscommunicatie dus. Jammer, maar we hebben er in ieder geval van geleerd dat we de beste man gewoon moeten bellen als we twijfelen aan zijn rooster.
Maar, als wij vijf dagen vrij hebben, zitten we natuurlijk niet stil. First up: Scottsdale Gunclub. Als ik het mij goed herinner, heb ik al eens vermeld dat Amerikanen een beetje gek zijn. De Scottsdale Gunclub is het ultieme bewijs. Bij binnenkomst hangen de meest verschrikkelijke wapens aan de muur, te koop voor iedereen. Uit interesse spreken wij één van de verkopers aan, waar wij wat vragen aan stellen. ''Sir, how long will it take for someone to buy a gun?'' ''Well, if you're clean 5 minutes, if you have a record, about 3 days'' Daar stonden wij dan toch weer een beetje van te kijken. We besloten maar eens zelf te gaan kijken wat die Amerikanen dan toch zo geweldig vinden aan wapens. Tijd om zelf te gaan schieten... We kozen een handwapen uit, krijgen een bril en gehoorbeschermers en kopen er 150 kogels bij. We worden de baan op gestuurd met de mededeling ''Have fun!'' terwijl wij eigenlijk geen idee hebben wat we moeten doen. Met al onze spullen lopen we naar het aan ons toegewezen hokje en kijken daar een beetje verdwaasd naar het wapen en de mensen om ons heen die met het grootste plezier een tekening van een mannetje doorzeven met kogels.
Gelukkig is onze redding nabij; Ted. Ted is een gezellige (dikke) Amerikaan die wel van wapens houdt. Hij spaart Uzi's en schieten is zijn grootste passie. Na de vraag ''Sir, can you help us loading our weapon'', moesten wij hem dan ook even de tijd gunnen om zichzelf bij een te rapen na zijn lachbui. Dat er nog mensen op deze aardbol rondlopen die niet weten hoe je een wapen moet laden is toch echt wel een absurde gedachte voor hem...
Na wat uitleg kunnen we dan eindelijk zelf schieten. Het is best leuk, gaat best goed, maar begint op een gegeven moment toch een beetje te vervelen. Nadat alle 150 kogels het weerloze bord karton zijn doorgegaan lopen we terug naar de balie voor iets groters. Even later komen we terug, gelukkig met een 'instructeur' aan onze zijde, met een M4. Een volautmatisch geweer dat zonder moeite 25 kogels binnen luttele seconden uitspuwt. ''Really, there's no need to be afraid of this weapon! Unless you're on the other side of the nozzle...''
Schieten met een M4 is heftig, leuk en erg duur. Één magazijn is $15,00 en die is binnen drie seconden leeg als je niet oppast. Na wat schieten met dit geweer, lopen we naar buiten, enigszins verdwaasd door alle apparatuur binnen. En misschien ook wel door de jongen met zijn zojuist aangeschafte shotgun die achter ons loopt...
Op donderdag: nog een dag vrij! Het zonnetje schijnt, het is mooi weer en ons paardje onder de carport beneden staat de trappelen om uitgelaten te worden. Gelukkig hebben wij wel iets wat haar honger voor asfalt kan stillen... The Apache Trail. De Apache Trail is een route van ongeveer 250 mile door de bush-bush. Zeer decadent rijden EJ en ik met onze auto en onze twee huisgenoten met hun auto. Dit vinden wij ook wel een prettige gedachte, aangezien onze auto soms nogal wat probleempjes heeft en, nog belangrijker, uitermate veel dorst krijgt van het warme weer. Dus dat betekend; auto volgooien, jerrycan achterin en een traytje water ernaast. Het dak gaat open en we gaan op weg!
De Apache Trail is een oude goedzoekers route. Vroeger werd er in deze omgeving veel goud gedolven. Tegenwoordig gaat er nog een mythe dat op een bepaalde dag een zonnenstraal de locatie van de 'Lost Dutchman Mine' zal aangeven. De naam van deze mijn is weer een verhaal opzich en een typisch voorbeeld van de slechte wereldkennis van de Amerikanen. De naam 'Dutchman' is gegeven omdat één of andere belangrijke goudzoeker een erg slecht accent had waardoor de Amerikanen hadden besloten dat het wel een Nederlander moest zijn. Nadat wij wat hadden rondgevragen en de geschiedenisboeken er op hadden nageslagen bleek het een Duister te zijn. Maar ja, Duitsers, Nederlanders... Het zijn toch allemaal Europeanen, dus wat maakt het uit?
Ondanks dit is de Apache Trail geweldig om te rijden. Fantastisch uitzicht overal en een erg mooie omgeving. Uiteindelijk krijgen we er een erg stoffige auto voor terug (er ligt 22 mile aan dirtroad in de Trail) en als klap op de vuurpijl een uitzicht op een enorme dam die Roosevelt Lake op zijn plek moet houden. Voor iedereen in die ooit nog in deze omgeving komt, is de Apache Trail zeker een aanrader!
Uiteindelijk moet er natuurlijk ook nog gewoon gevlogen worden. Vrijdag en zaterdag hebben EJ en ik allebei weer een vluchtje kunnen maken. Vooral op vrijdag ging het helaas niet echt lekker omdat we vijf dagen stil hadden gestaan. Zaterdag ging het gelukkig al een stuk beter en vanaf morgen kunnen we er weer vol tegenaan. Morgen vliegen we beurtje D08, wat betekend dat we aankomende zaterdag beurtje D/S12 zouden kunnen doen, als alles goed gaat. In andere woorden, op zaterdag zouden we onze eerste solo kunnen maken! Er moet wel nog even hard geleerd en goed gevlogen worden, maar we gaan ons best doen. Ik houd jullie op de hoogte...