Prachtige dagen!

En ik de afgelopen dagen maar denken dat vliegen leuk was. Een beetje rondvliegen met zo'n zeikende vent naast je. Niet echt rond kunnen kijken, maar wel leuk in de lucht hangen en rondboren. Wist ik veel dat vliegen zo ongeloofelijk veel mooier kon zijn...

Zoals al verteld heb ik mijn eerste solo al gemaakt. D/S 12 was dat en bestond uit zelf drie rondjes om het vliegveld vliegen met de bijbehorende landingen. Daarna weer een Dual vlucht gevlogen, om alles nog een keertje aan mijn instructeur te laten zien. Ook wel leuk hoor, maar het is het allemaal nét niet. Nee, de pret begon pas écht op S14. De eerste solo waarin we zelf naar de practice area mogen om daar een beetje rond te vliegen en manoeuvres te doen. Dat is toch wel erg gaaf. Je eigen instructeur zijn. Jezelf beoordelen. En, belangrijker; zelf bepalen of je links of rechts wilt of wat je wilt gaan doen. Ik heb me prima vermaakt.

Na S14 kwam D15, wederom een Dual vlucht dus. Een vlucht van twee uur, waarin we ook nog wat Touch & Go's hebben gemaakt op Scottsdale dit keer. Scottsdale airport ligt midden in Scottsdale zelf en heeft maar één baan. Met andere woorden; spannender, maar ook weer ietsjes makkelijker. De verschrikkelijke turbulentie van de bergen maakten de landingen wel een stuk moeilijker, maar daarbij dus ook weer leuker. Wat een verschrikkelijke hoeveelheid verschillende omschrijvingen voor een vluchtje zeg. Sorry, maar ja, het blijft allemaal zo leuk... Na Scottsdale weer terug naar Falcon voor wat meer T&G's. Ook daar turbulent, dus wederom intensief en leuk.

Piloten zijn beroepsgroep op zich. Een vijfdaagse werkweek hebben zij nog nooit van gehoord. Een weekend kennen ze eigenlijk niet, omdat dat op maandag, woensdag of zondag kan vallen. Met andere woorden; een prachtig leventje, waarin vooral niet te veel gewerkt wordt. Maar piloot mag ik mijzelf nog niet noemen. En dat wordt wel even duidelijk als ik na mijn D15 op zaterdag op het rooster kijk voor zondag; op zondag S16 én S17 vliegen, beginnend om 06:45. Dat wordt weer een vroegertje...

Op zaterdag ben ik eerst maar eens gaan kijken wat ik wilde gaan doen die twee vluchten. Aangezien het op zondag altijd heel erg rustig is, had ik de mogelijkheid om de vluchten back-to-back te vliegen. Met andere woorden; niet terug komen op Falcon tussen de vluchten door, maar gewoon 2:40 lang rondvliegen! Dat schept mogelijkheden... En aangezien ik net mijn endorsement had gekregen voor Gateway, wilde ik daar wel eens even een kijkje gaan nemen. Op mijn kaart heb ik even wat lijntjes getekend die aan zouden geven hoe ik ongeveer moest vliegen. Dat maakt de vlucht zelf iets makkelijker.

Op zondag vroeg op. Genoeg tijd genomen om mezelf voor te bereiden en alle broodnodige informatie te vinden. Op school nog even alles afgemaakt en om 07:00 klaar om te gaan! De deur gaat dicht, ik kijk nog even naast me om mezelf er van te overtuigen dat ik toch echt weer helemaal alleen zit. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken...

Na de run-up (testen van de motor) taxi ik vrolijk door naar de baan, alwaar ik een short-field take-off maak. Na minder dan 300 meter ben ik dus al in de lucht. Tsjah, als je in je eentje, in zo'n klein vliegtuigje zit en dan ook nog eens procedures gaat volgen om je take-off run zo kort mogelijk te maken, gaat het hard! Na ongeveer 500ft zet ik koers naar het noord-oosten en klim ik rustig door naar 3700ft. Nog even een kleine blik opzij maar nee, nog steeds geen instructeur. Life is good.

Ik had besloten om maar eens wat zuidelijker te gaan dan ik normaal ga. Toen ik eenmaal aangekomen was op de plek waar ik wou zijn, voelde ik me toch niet prettig. Ik kende de omgeving slecht en was niet op mijn gemak. Snel maar een 180 graden bocht en terug naar het wat bekendere gebied. Verdwalen in de lucht is niet fijn. Ik had welliswaar een GPS aan boord, maar ik navigeer liever op punten die ik ken dan zo'n computer. Dat kan later altijd nog. In de practice area heb ik maar even wat manoeuvres geoefend terwijl ik mij mentaal aan het voorbereiden was op het mooiste deel van mijn vlucht; een full stop op Gateway!

Gateway heeft, zoals ik volgens mij al eens eerder had gezegd, drie banen van ruim 9000ft. Ik sta met mijn 'mighty' Archer stil in slechts 1200'. Een beetje overkill aan asfalt voor mijn neus dus. Ergens aan het begin van de baan kwam ik tot stilstand en toen begon ik me toch wel eventjes af te vragen waar ik in hemelsnaam naar toe moest; ik was immers nog nooit op Gateway geweest! Natuurlijk wel regelmatig in de lucht, maar navigeren over taxibanen is ook een kunst op zich en vooral op een veld als Gateway. De toren gaf mij instructie om door te taxien naar taxiway Kilo, ofwel 2000ft verderop! Gas op de lollie en lekker de baan afscheuren dus. Niet te hard, want voor ik het weet gaat het neuswiel al weer de lucht in...

Eenmaal op de taxiway schakel ik over naar Ground en ben ik echt kwijt waar ik heen moet. Tijd om mijn jokers in te schakelen... ''Gateway Ground, Archer 4149Y, student pilot. Holding short just off the active on taxiway Kilo, request taxi to a parking spot. Unfamiliar with the airport, request progressive taxi''. Zo, heel veel meer subtiele hints voor hulp kan ik niet geven volgens mij. Het feit dat we student pilot zijn, melden we altijd als we solo vliegen. Dit geeft aan de toren aan dat we nogal makkelijk fouten kunnen maken en dat ze een beetje voorzichtiger moeten zijn met ons. Ze zijn dan ook vaak iets makkelijker met ons en iets meer vergevend. Daarnaast liet ik nog weten dat ik 'unfamiliar with the airport' ben, wat redelijk voor zich spreekt. Tenslotte nog de 'request progressive taxi' wat inhoudt dat ik graag stapje voor stapje over het veld geholpen wordt, in plaats van een taxi klaring te krijgen met zes verschillende taxi banen. Uiteindelijk bleek het allemaal niet echt nodig. Het is namelijk standaard procedure dat er een marshaller naar ons toe komt die ons begeleidt. En inderdaad: ''Archer 49Y, hold position, somebody should be with you shortly''. Binnen een paar minuten komt er een mannetje met een mooi oranje hesje op me af rennen die mij naar mijn parkeer plaats stuurt. Ik zet de motor af, bestel wat fuel bij de beste man en loop even naar binnen om een kijkje te nemen in het restaurant. Pas dan dringt het echt tot me door...

Ik ben zelf, in mijn eentje, solo, ergens heen gevlogen. Naar een andere bestemming. Een plek waar je normaal een paar uur over doet om er met de auto te komen, ben ik even in een half uurtje naar toe gevlogen (als ik in een rechte lijn van Falcon zou komen). Ik heb hier de mogelijkheid om gewoon even lekker wat te eten en te drinken, dan stap ik weer het vliegtuig in en vlieg ik lekker naar huis. Een bizarre gedachte die wederom een glimlach op mijn gezicht doet verschijnen die ik er gedurende het opdrinken van mijn cola (en dat was een grote cola...) ook niet meer afkrijg, hoeveel moeite ik ook doe. Ik reken af en trots loop ik terug naar 'mijn' vliegtuig, stap in en zet koers terug naar Falcon alwaar ik nog een paar T&G's maak en rustig naar huis cruise... Wederom een geweldige vlucht zit er al weer veel te snel op. Maar gelukkig zullen er nog velen volgen.

Morgen even een dag vrij, daarna weer een solo en daarna gaan we beginnen met navigeren. Het volgende hoofdstuk in onze opleiding!