Stuiteren en dansen tussen de wolken

Een rit naar Frankrijk in de auto. Met 140km/u op de cruisecontrol rijd je over de eindeloze snelwegen naar het warme, zonnige zuiden. Vooral als je naar Zuid-Frankrijk gaat is dit een eindeloze rit waarbij regelmatig een stop gemaakt moet worden gemaakt om een goede bak koffie te halen, de airco op -10 moet worden gezet en de muziek op +100. Alles om maar wakker te blijven tijdens deze saaie rit.
Vliegen is soms niet heel veel anders. Een vlucht van drie uur, solo door de omgeving. Natuurlijk, het uitzicht is mooi en het is leuk om van een berglandschap binnen tien minuten opeens boven een enorme groene platte vlakte te vliegen. Maar als de lucht rustig is, is er weinig te doen op zulke vluchten.
Totdat er weer eens een koufront besluit over te komen. Het gevolg is bijna altijd harde wind. En met harde wind bedoel ik zo'n 40km/u met windstoten tot 60km/u. En dat zijn winden waar wij solo niet mee mogen vliegen. Ik heb mijn S30 een paar keer moeten cancellen. Tot ik een keer op een goed moment vloog en ik deze eindelijk kon vliegen. Zijwinden van zo'n 15km/u (die dus onder een hoek van 90 graden tegen onze zijkant aan blazen) maken vooral het landen erg spannend, maar wel leuk. Mijn D32 was nog spannender. Met duals liggen onze limieten iets hoger omdat de instructeur natuurlijk altijd kan ingrijpen. Deze limieten hebben we aardig opgezocht en dit resulteerde in een vlucht waarin het nagenoeg onmogelijk was om normaal hoogte of koers te houden. Om het feest nog compleet te maken vlogen we op een gegeven moment recht op een zandstorm af die het zicht niet echt bevorderde. Gelukkig waren we bijna bij onze bestemming waar we een paar touch and go's hebben gemaakt, waarna we weer veilig naar huis konden vliegen. Stuiterend, maar veilig...
Onderweg heeft mijn instructeur nog wat 'abnormal procedures' met me doorgenomen. Dit zijn, zoals de naam al doet vermoeden, procedures die niet standaard zijn. ''Stel nou, je alternator (de dynamo die de batterij oplaadt) valt uit, wat doe je dan?'' ''Stel, je oliedruk is laag, wat doe je dan?'' Zo werd mijn kennis goed op de proef gesteld, terwijl ik ondertussen ook nog moest vliegen. Gelukkig wordt tijdens dit soort momenten wat minder aandacht besteed aan het perfect vasthouden van hoogte en koers. Het was wel erg leuk omdat ik er zo ook zelf achter kom dat mijn kennis er toch best goed voor staat. Maar, het belangrijkste; het was een goede voorbereiding op mijn volgende check. De D32 check!
D32 is een interne check. Dit betekent dat het officïeel niet moet, maar de KLS zelf graag wil zien of wij nog wel een beetje op schema zitten met onze 'skills and knowledge'. De check is voornamelijk om te kijken hoe goed wij ondertussen zijn in het navigeren. Ik was echter een beetje verbaasd toen ik zag dat ik D32 met Eggeling zou vliegen. Mijn eigen instructeur! Dit is absoluut niet normaal, maar mijn instructeur en ik besloten dat we gewoon zouden gaan vliegen. De dag van tevoren ben ik dus hard aan het plannen gegaan. Ik moest plannen naar Prescott, wat zo'n 2 uur heen en terug is. Aangezien de check zelf maar 2 uur is, wist ik van tevoren wel zeker dat ik Prescott nooit zou gaan halen, omdat we tijdens deze check ook een diversion moeten maken.
Een diversion gaat als volgt; we zijn aan het vliegen volgens de planning waar ik zo'n 4-5 uur werk in heb zitten. Op een gegeven moment zegt de instructeur: ''Ok, je hebt op dit moment een duidelijke reden om zo snel mogelijk te landen. Vlieg me maar naar veld XXX''. Dan begint het rekenwerk... We moeten zo snel mogelijk onze positie bepalen en bepalen waar we heen moeten. Daarna de koers sturen om zo snel mogelijk bij dat veld te komen en ondertussen uit rekenen hoe lang het duurt voor we daar zijn, hoeveel brandstof dat ons gaat kosten, welke exacte koers we moeten vliegen (rekening houden met de wind!) en alle andere informatie die we nodig zouden kunnen hebben. Hard werken dus, vooral omdat we ons ook nog bezig moeten houden met het probleem dat de instructeur me heeft 'gegeven'. In mijn geval vertelde hij me dat de motor problemen kreeg en ging stotteren en sputteren. Boven het veld trok hij mijn gas dicht en vertelde me vrolijk dat mijn motor er nu toch echt mee opgehouden was. Ook dit kon ik gelukkig goed oplossen en op wonderbaarlijke wijze deed mijn motor het zo'n 100ft boven de grond het weer. Voelt toch goed om weer omhoog te kunnen...
Vervolgens nog naar Phoenix Deer Valley gegaan om daar wat Touch and Go's te maken en toen ook dat goed ging zijn we terug gegaan naar Falcon Field. Eenmaal thuis aangekomen vertelde Eggeling me dat ik mijn check had gehaald. Hij had het me niet makkelijk gemaakt, maar gelukkig heb ik ook deze check weer binnen!

De komende paar weken staan er een aantal leuke dingen op de planning... Allereerst zal ik deze week S35 gaan vliegen; een 4-uurs solo waarin we minimaal 300NM moeten vliegen. Uiteraard ben ik niet vergeten wat ik hierboven allemaal heb getypt, maar dit is toch wel erg leuk. Verwacht een uitgebreider verslag over een weekje ofzo. Het vliegen van S35 is echter niet alleen maar leuk... Het is namelijk ook meteen mijn laatste solo! Hierna zal ik geen solo's meer vliegen, met uitzondering van een IFR solo die ik 's nachts zal vliegen. Hier meer informatie over tegen de tijd dat ik die zal vliegen (wat ook nog wel even zal duren). Na S35 zijn alleen nog maar duals ter voorbereiding op het volgende leuke puntje; D43 en D44. Deze twee checks zijn natuurlijk wel moeilijk, maar ook erg leuk omdat ze het VFR (Visual Flight Rules) tijdperk afsluiten! Tot nu toe hebben we gevlogen door naar buiten te kijken en gebruiken we onze instrumenten alleen om onze koers, hoogte en stand van het vliegtuig te checken met wat we buiten zien. Maar, in principe kijken we zoveel mogelijk naar buiten tijdens het vliegen. Na D44 zullen we IFR (Instrumental Flight Rules) gaan vliegen. Tijdens deze vluchten kijken we alleen maar naar binnen, naar onze instrumenten. Deze gebruiken we overal voor; hoogte, snelheid, koers en alle andere informatie die we maar nodig hebben. We krijgen zelfs een speciale bril, waardoor we niet eens naar buiten kunnen kijken. Naast het feit dat we na D44 met IFR beginnen, zullen we hierna ook gaan vliegen op de Piper Arrow; een toestel dat net iets moeilijker is dan de Archer en iets meer snufjes heeft (zoals een intrekbaar landingsgestel). Ook hier zal meer info over volgen t.z.t. Tenslotte betekent IFR vliegen multicrew vliegen! Tot voorheen hebben we altijd alles alleen gedaan. De instructeur greep in waar nodig, maar in principe doen we alles alleen. Met multicrew doen we alles samen. Het mooie hieraan is dat ik mijn instructeur moet gaan vertellen wat hij moet doen; checklisten afwerken, radiocalls maken enzovoort. Het vliegen zelf doen wij, de instructeur doet al het overige werk. Details zullen nog volgen als ik dit een keer gedaan heb en jullie precies kan vertellen hoe het werkt.
Dan gebeurd er nog iets leuks binnen de komende drie weken; mijn vriendin Laura komt op 21 april aan op Phoenix! Zij zal hier twee weken blijven en kijken wat ik hier allemaal uitspook. Hopelijk heb ik hier en daar een paar dagen vrij zodat we samen ook nog wat leuks kunnen gaan doen.

Zo, weer een lang bericht waarin ik weer veel te veel verteld heb. Over een paar dagen zal hopelijk het verslag van mijn S35 volgen. Tot dan!